In de nacht van 13 op 14 april overleed Marcella Pattyn. De naam zal bij weinig mensen een belletje doen rinkelen, maar als je erbij zegt dat zij het allerlaatste levende begijntje was, dan beseft men dat dit niet zo maar een oud vrouwtje was.
De dood van Juffrouw Marcella Pattyn zorgt voor een mijlpaal over een branche in de Europese geschiedenis, want het begijnen (en begaarden) -leven behoort al langer voornamelijk tot de Europese geschiedenis. Juffrouw Pattyn was eigenlijk het laatste restant dat nu verdwenen is. Haar dood bracht het begijnenleven definitief en volledig naar de geschiedenis. Aan een traditie, vroeger zo alomtegenwoordig doch de laatste decennia praktisch in de vergeethoek geraakt, van 900 jaar, is een einde gekomen.
De laatste begijn ligt over aarde, doch morgenochtend wordt ze om 11 uur begraven in de een kerk in Kortrijk.
Nu over de persoon Marcella Pattyn, dat toch wat tragisch was, doch ze leek -of ze liet het ons graag geloven- gelukkig in haar wat eenvoudig bestaan.
Ze werd geboren in Congo in 1920 in een gezin met enkel dochters. Zij had zwakke ogen, en was al heel vroeg bewust van het leven dat ze wilde leven: ze een leven in het klooster: ze wilde kloosterzuster worden. Omwille van haar slechte ogen werd ze als 18-jarige kandidaat-novice geweigerd. Toen kon men zich dat nog permitteren: er waren nog novice's genoeg. Zwaar teleurgesteld dacht ze er dan maar aan om begijn te worden. Ook daar was men niet zo enthousiast haar aan te nemen, maar via via is dit toch gelukt. Niemand had daar toen kunnen denken dat zij uiteindelijk het uitgangsbord van het begijnenleven zou worden, als de allerlaatste. Een geluk dat ze begijn werd, anders was de begijnentraditie nog 5 jaar eerder afgesloten, met de dood van Grootjuffrouw Marcella van Hoecke, net geen 100 jaar, van het begijnhof te Gent.
Juffrouw Marcella Pattyn trad in te Gent, maar werd later overgeplaatst naar Kortrijk. Daar maakte ze poppetjes, van mini-begijntjes dat ze verkocht.
Vooral Amerikanen waren dol op haar producten. De Duitsers liet ze wat meer betalen voor haar producten, na al hetgeen zij ons destijds hebben aangedaan. En geef toe: we kunnen haar toch geen ongelijk geven?
Dat zij rust in vrede!
Juffrouw Marcella Pattyn, het allerlaatste begijntje ter wereld, op het einde van haar lange leven.
![]()
![]()
Ze hield van muziek en kon verschillende instrumenten bespelen, waaronder accordeon.
![]()
De dood van Juffrouw Marcella Pattyn zorgt voor een mijlpaal over een branche in de Europese geschiedenis, want het begijnen (en begaarden) -leven behoort al langer voornamelijk tot de Europese geschiedenis. Juffrouw Pattyn was eigenlijk het laatste restant dat nu verdwenen is. Haar dood bracht het begijnenleven definitief en volledig naar de geschiedenis. Aan een traditie, vroeger zo alomtegenwoordig doch de laatste decennia praktisch in de vergeethoek geraakt, van 900 jaar, is een einde gekomen.
De laatste begijn ligt over aarde, doch morgenochtend wordt ze om 11 uur begraven in de een kerk in Kortrijk.
Nu over de persoon Marcella Pattyn, dat toch wat tragisch was, doch ze leek -of ze liet het ons graag geloven- gelukkig in haar wat eenvoudig bestaan.
Ze werd geboren in Congo in 1920 in een gezin met enkel dochters. Zij had zwakke ogen, en was al heel vroeg bewust van het leven dat ze wilde leven: ze een leven in het klooster: ze wilde kloosterzuster worden. Omwille van haar slechte ogen werd ze als 18-jarige kandidaat-novice geweigerd. Toen kon men zich dat nog permitteren: er waren nog novice's genoeg. Zwaar teleurgesteld dacht ze er dan maar aan om begijn te worden. Ook daar was men niet zo enthousiast haar aan te nemen, maar via via is dit toch gelukt. Niemand had daar toen kunnen denken dat zij uiteindelijk het uitgangsbord van het begijnenleven zou worden, als de allerlaatste. Een geluk dat ze begijn werd, anders was de begijnentraditie nog 5 jaar eerder afgesloten, met de dood van Grootjuffrouw Marcella van Hoecke, net geen 100 jaar, van het begijnhof te Gent.
Juffrouw Marcella Pattyn trad in te Gent, maar werd later overgeplaatst naar Kortrijk. Daar maakte ze poppetjes, van mini-begijntjes dat ze verkocht.
Vooral Amerikanen waren dol op haar producten. De Duitsers liet ze wat meer betalen voor haar producten, na al hetgeen zij ons destijds hebben aangedaan. En geef toe: we kunnen haar toch geen ongelijk geven?
Dat zij rust in vrede!
Juffrouw Marcella Pattyn, het allerlaatste begijntje ter wereld, op het einde van haar lange leven.
Ze hield van muziek en kon verschillende instrumenten bespelen, waaronder accordeon.
