Eergisteren was ik toevallig een dag in transit in Cairo, als gevolg van een fout van Egyptair, en maakte uiteraard van de gelegenheid gebruik om Cairo te bezoeken en ook het Tahrir plein.
Behalve het feit dat Cairo veranderd is vergeleken met 5 jaar geleden, merkte ik een grote revolutionaire geestdrift. Ik zag veel minder gesluierde vrouwen, mensen die in het openbaar drinken, en gemengde shisha-café's, wat je vroeger zelden zag. Ook merk je dat de zaken vierkant draaien. Egypte was al niet bepaald een bruisende economie onder Mubarak, maar nu gaat het nog slechter, toeristen zijn er bijna niet meer in Cairo, en zelfs essentiële diensten functioneren niet meer naar behoren. In het olie-exporterende land Egypte staan lange files voor tankstations. Veel straten zijn verlaten terwiil het vroeger levensgevaarlijk was om een straat over te steken door het gekke verkeer.
Uiteraard bracht ik een bezoek aan het Tahrir plein, maar nog voor ik het bereikte, zag je overal in de belangrijkste straten en op gevels en ramen foto's van Mursi met een kruis door, of met duivelsoren en werkelijk overal foto's van Nasser (de eerste, socialistische president van Egypte, die Egypte met steun van de Sovjet-Unie moderniseerde en onafhankelijk maakte van het Westen, tot zijn opvolgers Sadat en Mubarak voor een heel andere koer$ kozen en het and in het slop raakte).
Ook overal grote slogans en spandoeken tegen Mursi, en opvallend veel slogans ook in het Engels die tegen de VS gericht waren, die ervan beschuldigd worden Mursi te steunen. (dat ze Mubarak steunden is uiteraard een bewezen feit).
Op het plein zelf, heel veel mensen, heel veel politieke slogans tegen Mursi, en een uitgelaten, feestelijke sfeer tot diep in de nacht. Geen militairen of politie te bemerken. Op een bepaald ogenblik hoorde ik wel schoten in een zijstraat links van het Tahrir plein, en zag stenengooiende jongeren en hoorde nog meer geweerschoten. In tegenstelling tot de betogers haastte ik me de andere kant op, en betogers in gele vestjes konden de boel weer kalmeren. Vanaf dat moment verwijderde ik me toch een beetje en nam plaats op een terras aan de overkant van het plein. Ik vond het spannend daar aanwezig te zijn, maar had geen zin risico's te lopen.
Volgens de mensen die ik sprak zijn deze jongeren betaalde provocateurs van de moslim broeders, er vielen geen doden werd mij verteld, wel enkele gewonden. Veel Egyptenaren geloven dat Mursi liever de olie verkoopt aan Israel om de strijd in Syrië te financieren, en dat de VS en Mursi het op een akkoord gegooid hebben. Ze hopen op een militaire staatsgreep.
Hoewel ik behalve dat incident geen geweld zag en de taferelen meestal vreedzaam waren, zag je toch duidelijk een revolutionaire sfeer. Overal in heel Cairo mensen met vlaggen, en posters, spandoeken, etc. De overheidsgebouwen waren gebarrikadeerd door militairen en tanks, maar voor de rest zag je in heel Cairo geen politie of militairen, ook dat is een gigantisch verschil met vroeger.
Van alle Egyptenaren die ik sprak, meestal in gebrekkig Engels, was er maar een die Mursi nog steunt, een taxichauffeur.
Spannende tijden, blij dat ik er toch een dag mocht zijn om een historische gebeurtenis life mee te maken.
Behalve het feit dat Cairo veranderd is vergeleken met 5 jaar geleden, merkte ik een grote revolutionaire geestdrift. Ik zag veel minder gesluierde vrouwen, mensen die in het openbaar drinken, en gemengde shisha-café's, wat je vroeger zelden zag. Ook merk je dat de zaken vierkant draaien. Egypte was al niet bepaald een bruisende economie onder Mubarak, maar nu gaat het nog slechter, toeristen zijn er bijna niet meer in Cairo, en zelfs essentiële diensten functioneren niet meer naar behoren. In het olie-exporterende land Egypte staan lange files voor tankstations. Veel straten zijn verlaten terwiil het vroeger levensgevaarlijk was om een straat over te steken door het gekke verkeer.
Uiteraard bracht ik een bezoek aan het Tahrir plein, maar nog voor ik het bereikte, zag je overal in de belangrijkste straten en op gevels en ramen foto's van Mursi met een kruis door, of met duivelsoren en werkelijk overal foto's van Nasser (de eerste, socialistische president van Egypte, die Egypte met steun van de Sovjet-Unie moderniseerde en onafhankelijk maakte van het Westen, tot zijn opvolgers Sadat en Mubarak voor een heel andere koer$ kozen en het and in het slop raakte).
Ook overal grote slogans en spandoeken tegen Mursi, en opvallend veel slogans ook in het Engels die tegen de VS gericht waren, die ervan beschuldigd worden Mursi te steunen. (dat ze Mubarak steunden is uiteraard een bewezen feit).
Op het plein zelf, heel veel mensen, heel veel politieke slogans tegen Mursi, en een uitgelaten, feestelijke sfeer tot diep in de nacht. Geen militairen of politie te bemerken. Op een bepaald ogenblik hoorde ik wel schoten in een zijstraat links van het Tahrir plein, en zag stenengooiende jongeren en hoorde nog meer geweerschoten. In tegenstelling tot de betogers haastte ik me de andere kant op, en betogers in gele vestjes konden de boel weer kalmeren. Vanaf dat moment verwijderde ik me toch een beetje en nam plaats op een terras aan de overkant van het plein. Ik vond het spannend daar aanwezig te zijn, maar had geen zin risico's te lopen.
Volgens de mensen die ik sprak zijn deze jongeren betaalde provocateurs van de moslim broeders, er vielen geen doden werd mij verteld, wel enkele gewonden. Veel Egyptenaren geloven dat Mursi liever de olie verkoopt aan Israel om de strijd in Syrië te financieren, en dat de VS en Mursi het op een akkoord gegooid hebben. Ze hopen op een militaire staatsgreep.
Hoewel ik behalve dat incident geen geweld zag en de taferelen meestal vreedzaam waren, zag je toch duidelijk een revolutionaire sfeer. Overal in heel Cairo mensen met vlaggen, en posters, spandoeken, etc. De overheidsgebouwen waren gebarrikadeerd door militairen en tanks, maar voor de rest zag je in heel Cairo geen politie of militairen, ook dat is een gigantisch verschil met vroeger.
Van alle Egyptenaren die ik sprak, meestal in gebrekkig Engels, was er maar een die Mursi nog steunt, een taxichauffeur.
Spannende tijden, blij dat ik er toch een dag mocht zijn om een historische gebeurtenis life mee te maken.