Bolleke Wol keek eens in de glazen bol en zag vooruit naar het komende jaar (en daarna). Hier, ter discussie, een aantal ideeën met betrekking tot de komende politieke evoluties in Vlaanderen / Belgique.
Twee belangrijke fundamenten gaan de politiek bepalen de komende jaren: enerzijds de interne Belgische staatsmisvorming, die het hele conflict om de natievorming en hegemonische verhoudingen in dit land zal verscherpen. Gemakshalve kunnen we dat N-VA gewijze samenvatten in: confederalisering. Die niet zonder slag of stoot zal gaan. Anderzijds, is Vlaanderen geen eilandje ergens in de Stille Oceaan, maar zal de Europese politiek én de globale geopolitieke en economische evolutie bij ons - eindelijk - voelbaar worden, met zes jaar vertraging.
Eerst de interne evolutie. Ondanks wat de tsjeven ons graag doen geloven lost de Zesde Staatshervorming niks op. De zogenaamde Copernicaanse omwenteling is er niet en een aantal belangrijke bevoegdheden blijven federaal dus die zullen ook de volgende federale en Vlaamse verkiezingen de inzet worden van een nieuwe communautaire crisis. De pseudosplitsing gaat wellicht nog een hoop onontdekte kwalijke gevolgen openbaren de komende maanden en jaren, vooral als men de de facto vervaging van de Brusselse gewestgrenzen in de grondwet heeft gezet. N-VA heeft inmiddels wat tsjeventrekjes gekregen, in die zin dat ze in plaats van voluit voor onafhankelijkheid te pleiten nu plots het confederalisme heeft ontdekt, maar i.t.t. de drie regimepartijen gaat het wel degelijk nog steeds om een verregaand uitkleden van de federale staat. Iets waar die partij in 2014 mee gaat scoren en waar we nu al met zekerheid over kunnen voorspellen dat dat het centrale thema van de Belgische politiek wordt dit jaar. Mijn glazen bol zegt overigens niks over de reeds lang verwachte doorbraak van de volkspartij BUB.
Maar N-VA gaat wel moeten oppassen want er komen dingen van buiten Belgique aangerold waar deze partij eigenlijk géén raad meer weet. De crisis is verre van voorbij, we mogen zelfs een verscherping verwachten want de oorzaak van deze crisis, de schuldenzeepbel, werd de voorbije jaren alleen maar verder opgeblazen en deze keer met een veel gevaarlijker springstof: staatswaarborgen voor banken die failliet hadden moeten gaan. Nieuwe, geforceerde staatsschulden die vér boven ons aller vermogen liggen. Lees wat dat betreft dit maar eens:
http://www.zerohedge.com/news/belgiums-140-debtgdp
"Belgium, in fact, is not much better off than Greece". We hebben tot nu toe de ramp die Dexia is kunnen afhouden, maar de gigantische schuldenberg die in Europa ligt te rotten gaan we niet eeuwig kunnen blijven negeren. Belgique zou in principe van de ene dag op de andere failliet kunnen zijn, en Griekenland achterna gaan. Overigens, de afgelopen vijf jaar is er in Europa nog geen enkele significante uitzuivering van de banksector geweest, al die banken die vijf jaar geleden de crisis mee hebben in gang gezet zijn er nog steeds - met nog méér schulden in hun boeken dan toen. Met dat verschil dan dat een groot deel van die schuld nu door de belastingbetaler "gedekt" wordt.
Voor Belgique en Vlaanderen betekent dit dat we dit jaar of het jaar hierna eindelijk geconfronteerd gaan worden met een zeer pijnlijke realiteit: wij hebben geen enkele macht meer, noch in België noch in Vlaanderen. Europa zal beslissen en Vlaanderen en België zullen enkel uitvoeren. Dat zou wel eens zeer nefast kunnen zijn voor alle Vlaamse hoop op "meer middelen" of "meer macht". De communautaire discussies over de staatshervormingen hebben vijf jaar lang de aandacht afgeleid van de reële machtsverhoudingen op dit continent. Elders in Europa is het sociaal conflict al volop losgebarsten, hier in dit land bleef het relatief stil op dat vlak, maar daar zou best wel eens een eind aan kunnen komen als de tsunami van de financiële crisis ons land bereikt.
Interessant gaat dan de vraag zijn welke posities de belangrijke politieke kampen in dit land gaan innemen, met name dan de regimepartijen enerzijds en de N-VA anderzijds. Geen van die twee is voorbereid op een scenario van ernstige sociale conflicten. Geen van die twee heeft in heel het debat over de Belgische staatshervorming en het confederalisme ook maar enige aandacht voor wat er daar op Europees en mondiaal niveau gebeurt en welke zeer catastrofale, ingrijpende gevolgen dat kan hebben.
Om het kort samen te vatten: staatshervormingen en confederalisme hebben weinig betekenis als de financiële atoombommen van Dexia en de andere banken ontploffen. Belgique kan dat niet aan, maar Vlaanderen evenmin.
Twee belangrijke fundamenten gaan de politiek bepalen de komende jaren: enerzijds de interne Belgische staatsmisvorming, die het hele conflict om de natievorming en hegemonische verhoudingen in dit land zal verscherpen. Gemakshalve kunnen we dat N-VA gewijze samenvatten in: confederalisering. Die niet zonder slag of stoot zal gaan. Anderzijds, is Vlaanderen geen eilandje ergens in de Stille Oceaan, maar zal de Europese politiek én de globale geopolitieke en economische evolutie bij ons - eindelijk - voelbaar worden, met zes jaar vertraging.
Eerst de interne evolutie. Ondanks wat de tsjeven ons graag doen geloven lost de Zesde Staatshervorming niks op. De zogenaamde Copernicaanse omwenteling is er niet en een aantal belangrijke bevoegdheden blijven federaal dus die zullen ook de volgende federale en Vlaamse verkiezingen de inzet worden van een nieuwe communautaire crisis. De pseudosplitsing gaat wellicht nog een hoop onontdekte kwalijke gevolgen openbaren de komende maanden en jaren, vooral als men de de facto vervaging van de Brusselse gewestgrenzen in de grondwet heeft gezet. N-VA heeft inmiddels wat tsjeventrekjes gekregen, in die zin dat ze in plaats van voluit voor onafhankelijkheid te pleiten nu plots het confederalisme heeft ontdekt, maar i.t.t. de drie regimepartijen gaat het wel degelijk nog steeds om een verregaand uitkleden van de federale staat. Iets waar die partij in 2014 mee gaat scoren en waar we nu al met zekerheid over kunnen voorspellen dat dat het centrale thema van de Belgische politiek wordt dit jaar. Mijn glazen bol zegt overigens niks over de reeds lang verwachte doorbraak van de volkspartij BUB.
Maar N-VA gaat wel moeten oppassen want er komen dingen van buiten Belgique aangerold waar deze partij eigenlijk géén raad meer weet. De crisis is verre van voorbij, we mogen zelfs een verscherping verwachten want de oorzaak van deze crisis, de schuldenzeepbel, werd de voorbije jaren alleen maar verder opgeblazen en deze keer met een veel gevaarlijker springstof: staatswaarborgen voor banken die failliet hadden moeten gaan. Nieuwe, geforceerde staatsschulden die vér boven ons aller vermogen liggen. Lees wat dat betreft dit maar eens:
http://www.zerohedge.com/news/belgiums-140-debtgdp
"Belgium, in fact, is not much better off than Greece". We hebben tot nu toe de ramp die Dexia is kunnen afhouden, maar de gigantische schuldenberg die in Europa ligt te rotten gaan we niet eeuwig kunnen blijven negeren. Belgique zou in principe van de ene dag op de andere failliet kunnen zijn, en Griekenland achterna gaan. Overigens, de afgelopen vijf jaar is er in Europa nog geen enkele significante uitzuivering van de banksector geweest, al die banken die vijf jaar geleden de crisis mee hebben in gang gezet zijn er nog steeds - met nog méér schulden in hun boeken dan toen. Met dat verschil dan dat een groot deel van die schuld nu door de belastingbetaler "gedekt" wordt.
Voor Belgique en Vlaanderen betekent dit dat we dit jaar of het jaar hierna eindelijk geconfronteerd gaan worden met een zeer pijnlijke realiteit: wij hebben geen enkele macht meer, noch in België noch in Vlaanderen. Europa zal beslissen en Vlaanderen en België zullen enkel uitvoeren. Dat zou wel eens zeer nefast kunnen zijn voor alle Vlaamse hoop op "meer middelen" of "meer macht". De communautaire discussies over de staatshervormingen hebben vijf jaar lang de aandacht afgeleid van de reële machtsverhoudingen op dit continent. Elders in Europa is het sociaal conflict al volop losgebarsten, hier in dit land bleef het relatief stil op dat vlak, maar daar zou best wel eens een eind aan kunnen komen als de tsunami van de financiële crisis ons land bereikt.
Interessant gaat dan de vraag zijn welke posities de belangrijke politieke kampen in dit land gaan innemen, met name dan de regimepartijen enerzijds en de N-VA anderzijds. Geen van die twee is voorbereid op een scenario van ernstige sociale conflicten. Geen van die twee heeft in heel het debat over de Belgische staatshervorming en het confederalisme ook maar enige aandacht voor wat er daar op Europees en mondiaal niveau gebeurt en welke zeer catastrofale, ingrijpende gevolgen dat kan hebben.
Om het kort samen te vatten: staatshervormingen en confederalisme hebben weinig betekenis als de financiële atoombommen van Dexia en de andere banken ontploffen. Belgique kan dat niet aan, maar Vlaanderen evenmin.