Het is te vroeg om een ??definitieve beoordeling te maken van het beheer van COVID-19 door de landen van de wereld, maar één ding is zeker: België bevindt zich midden in een groot bloedbad.
Op deze woensdagmiddag telt België 9.150 doden, het hoogste aantal in de wereld in verhouding tot zijn bevolking. Meer dan de helft 51% in de bejaardenhuizen die onze dierbare 'politici' en de marxistische viroloog Marc Van Ranst en Co waren 'vergeten'.
De onnavolgbare minister van Volksgezondheid Maggie De Block heeft aangekondigd dat ze de sterfgevallen in de zorgtehuizen gaat ‘hertellen’, aangezien sommige mensen in de statistieken werden opgenomen toen ze alleen maar ‘verdacht’ werden van coronavirus. Maar veel landen hebben ‘verdachte gevallen’ in hun statistieken opgenomen, waaronder de VS en Israël.
Dance macabre: mondmaskers
Het begon allemaal in 2015, toen de regering van premier Charles Michel (de huidige voorzitter van de Europese Raad) besloot om de volledige ‘strategische voorraad’ van België van 63 miljoen beschermende gezichtsmaskers, inclusief het kostbare type FFP2, te vernietigen – 1.200 pallets die zorgvuldig opgeslagen en bewaakt werden door het leger in de Belgrado kazerne in Namen.
Omdat ze ‘verouderd’ waren, zei minister van Volksgezondheid Maggie De Block, die vandaag de dag nog steeds werkt. “Helemaal niet”, zei de belangrijkste vakbond van het Belgische leger, “deze maskers werden verbrand … om ‘ruimte te maken’ voor het huisvesten van vluchtelingen.“
In 2015 werden België en Europa op uitnodiging van de Duitse bondskanselier Angela Merkel overspoeld door migranten, en de wetten van de EU en het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens maakten het effectief onmogelijk om ze af te wijzen.
De gehele strategische voorraad werd dus verbrand en nooit vervangen – een andere beslissing van De Block, die gezien de regelmaat van epidemieën en pandemieën een misdaad is. ‘Regeren is voorzien’, zei Emile de Girardin.
Dus toen de coronaviruspandemie zich naar België verspreidde, had dit ongelukkige land bijna geen maskers – nul voor de burgers, nul voor de politie, nul voor de verpleeghuizen en bijna nul voor de ziekenhuizen.
De pandemie brak veel eerder uit in Italië dan in België. Noord-Italië, met zijn sterke economische banden met China via de textielhuizen en de mode-industrie, was het belangrijkste epicentrum van de pandemie in Europa. Op 31 januari blokkeerde Italië vluchten uit China – een gebaar dat helaas te laat kwam voor Italië – en tegen 21 februari waren verschillende Italiaanse steden al volledig afgesloten.
Veel Belgen hebben Italiaanse roots, vooral in Zuid-België (Wallonië), en nog veel meer houden van Italië. Dus vertrokken tussen 22 en 23 februari tienduizenden Belgen naar Italië voor de carnavalsvakantie, ondanks de uitbraak – terwijl de Belgische regering zweeg.
Toen deze mensen terugkeerden uit Italië, voornamelijk via de twee grote Belgische luchthavens – Brussel-Zuid (Charleroi) en Brussel (Zaventem) – werden ze op geen enkele manier gescreend. In feite waren ze gescreend bij aankomst in Italië, maar niet bij terugkeer in België.
Minister van Volksgezondheid Maggie De Block zei destijds dat het zinloos is om de lichaamstemperatuur van mensen te controleren en dat het sluiten van de grens geen zin heeft: ‘Een virus houdt niet op bij de grenzen’. Toen Dr. Marc Wathelet de minister probeerde te waarschuwen voor de risico’s, noemde De Block hem in een inmiddels verwijderde tweet een ‘dramakoningin’.
Het lijkt erop dat de epidemie in België met geweld is uitgebroken, voornamelijk vanwege de niet-afgeschermde repatrianten uit Italië. Begin maart zag de regering van premier Sophie Wilmès – van dezelfde centrumlinkse Mouvement Réformateur-partij als haar voorganger Charles Michel – geen probleem dat Belgen massale bijeenkomsten bijwoonden, zoals de Salon Batibouw (vastgoedbeurs) , de Foire du Livre (boekenbeurs) en natuurlijk de Internationale Vrouwendag-bijeenkomst op 8 maart.
Op 8 maart waren in Italië al 366 mensen aan het virus gestorven. Toen Wilmès uiteindelijk besloot om actie te ondernemen, in de vorm van richtlijnen van 23 maart, was het vooral om elk initiatief op het gebied van maskers en medicatie door de particuliere sector te verbieden: de regering moest de zaak in eigen handen nemen.
Helaas hebben deze professionele politici en hun ‘experten’ onvoldoende ervaring op het gebied van internationale handel. De eerste partij maskers die de Belgische regering had besteld, werd nooit afgeleverd; De maskers in de tweede bestelde batch waren zeer efficiënt, maar alleen voor het maken van koffie, en toen een Belgische ondernemer actie ondernam om miljoenen maskers bij de autoriteiten te laten afleveren, werd hij verguisd als een ‘boef’ – zonder bewijs – – maar: ‘Hé, dit is een noodgeval, we hebben geen tijd voor bewijs!’
Begin april, dus twee maanden nadat de pandemie zich naar Europa had verspreid, waren er in België nog steeds bijna geen maskers, zelfs niet voor de medische professionals die dagelijks met de risico’s worden geconfronteerd, om nog maar te zwijgen van de gemiddelde burger. Er waren geen maskers, dus besloot de regering aan te kondigen dat er geen maskers nodig waren.
Dit opperste hoogtepunt van de onbekwaamheid van de Belgische regering staat nog steeds online op de persoonlijke website van minister van Volksgezondheid Maggie De Block: ‘Maskers dragen om jezelf te beschermen tegen het coronavirus heeft weinig zin’. Zonder maskers is de andere noodzaak om het virus het hoofd te bieden de tests – zelfs de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) erkende dat. Tests zijn vrij eenvoudig te ontwikkelen en de eerste vereiste voor een efficiënte reactie op elke pandemie.
De medische capaciteiten van België zijn enorm – ziekenhuizen, artsen, openbare en particuliere laboratoria en enorme particuliere chemische bedrijven – en de overheidsuitgaven in zijn gezondheidssector zijn een van de hoogste ter wereld. Zo kreeg de Belgische regering de gelegenheid haar criminele onbekwaamheid met maskers goed te maken door te testen. Helaas deed het precies het tegenovergestelde.
In plaats daarvan kende het voor deze tests een feitelijk monopolie toe aan het laboratorium van een zekere Marc Van Ranst aan de Katholieke Universiteit Leuven. Er is geen voorstelbare reden voor deze beslissing en het effect was precies hetzelfde als voor de maskers: de privésector uitsluiten en de tests rantsoeneren, die daarom sinds de eerste dag wreed ontbraken.
De beslissing is des te verrassender als men weet dat Van Ranst niet alleen arts is, maar ook actief in de politiek. Als een uitgesproken communist en Israël-hater sprak hij ooit over een ‘Gazacaust‘ en was erg trots op het woord. Dat is de man die voor heel België tot ‘Mr. Tests’ werd gekroond.
Toen particuliere bedrijven nieuwe testmethoden ontwikkelden, publiceerde de Belgische regering onmiddellijk een nieuwe uitspraak om ze in het hele land volledig te verbieden, onder het voorwendsel dat ze mogelijk niet 100% betrouwbaar zijn. Geen maskers, geen screening en bijna geen tests – dat is de Belgische situatie midden in de ergste pandemie sinds de Spaanse griep van 1918.
Het is een dramatische situatie die volledig te wijten is aan de ellendige beslissingen van de Belgische regering. Toen Wilmès het feitelijke monopolie dat ze had gecreëerd, verbrak – waardoor meer tests door particuliere bedrijven zoals GSK mogelijk waren – was het veel te laat.
Dat was helaas niet het einde van dit trieste verhaal van criminele incompetentie. De grootste blunder moest nog komen.
Gezien de situatie in Italië en de Elzas (Frankrijk), waar sommige ziekenhuizen tijdelijk overspoeld waren met coronaviruspatiënten, nam de Belgische regering, wat waarschijnlijk achteraf haar slechtste beslissing sinds 1945 is: mensen die door het virus besmet waren in de zorgcentra in hun respectievelijke zorgtehuizen moesten blijven.
Voor deze arme ouderen was er dus geen ziekenhuisopname. Gecombineerd met het vrijwel volledig ontbreken van maskers en tests, had deze richtlijn catastrofale gevolgen – sterfgevallen, sterfgevallen en nog meer sterfgevallen. België spreekt nu over niet slechts één maar twee epidemieën: één in de algemene bevolking en één in de zorgtehuizen.
Tragisch genoeg vond meer dan 50% van de sterfgevallen door coronavirus in België plaats in zorgtehuizen. Ondanks de vaak heroïsche inspanningen van hun personeel, zijn de zorgtehuizen in België in feite nu dodelijke vallen gebleken. Mensen die alleen in hun kamers sterven, mogen hun familie niet eens nog een keer zien, om te voorkomen dat ze de rest van de familie infecteren – een ander idee van de Belgische regering dat werd bevestigd, geannuleerd en vervolgens opnieuw bevestigd.
Geen maskers, geen tests en zorgtehuizen als dodelijke vallen: men begrijpt nu waarom België nummer 1 is op de wereldranglijst van sterfgevallen aan het coronavirus per hoofd van de bevolking – tien keer meer dan Duitsland.
Dit Belgische bloedbad is volledig te wijten aan de tragische incompetentie van de Belgische regerende ‘elites’ en was volkomen vermijdbaar.
auteur Drieu Godefridi “Coronavirus: Belgian Carnage”
bron: https://www.gatestoneinstitute.org/1...elgium-carnage
Op deze woensdagmiddag telt België 9.150 doden, het hoogste aantal in de wereld in verhouding tot zijn bevolking. Meer dan de helft 51% in de bejaardenhuizen die onze dierbare 'politici' en de marxistische viroloog Marc Van Ranst en Co waren 'vergeten'.
De onnavolgbare minister van Volksgezondheid Maggie De Block heeft aangekondigd dat ze de sterfgevallen in de zorgtehuizen gaat ‘hertellen’, aangezien sommige mensen in de statistieken werden opgenomen toen ze alleen maar ‘verdacht’ werden van coronavirus. Maar veel landen hebben ‘verdachte gevallen’ in hun statistieken opgenomen, waaronder de VS en Israël.
Dance macabre: mondmaskers
Het begon allemaal in 2015, toen de regering van premier Charles Michel (de huidige voorzitter van de Europese Raad) besloot om de volledige ‘strategische voorraad’ van België van 63 miljoen beschermende gezichtsmaskers, inclusief het kostbare type FFP2, te vernietigen – 1.200 pallets die zorgvuldig opgeslagen en bewaakt werden door het leger in de Belgrado kazerne in Namen.
Omdat ze ‘verouderd’ waren, zei minister van Volksgezondheid Maggie De Block, die vandaag de dag nog steeds werkt. “Helemaal niet”, zei de belangrijkste vakbond van het Belgische leger, “deze maskers werden verbrand … om ‘ruimte te maken’ voor het huisvesten van vluchtelingen.“
In 2015 werden België en Europa op uitnodiging van de Duitse bondskanselier Angela Merkel overspoeld door migranten, en de wetten van de EU en het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens maakten het effectief onmogelijk om ze af te wijzen.
De gehele strategische voorraad werd dus verbrand en nooit vervangen – een andere beslissing van De Block, die gezien de regelmaat van epidemieën en pandemieën een misdaad is. ‘Regeren is voorzien’, zei Emile de Girardin.
Dus toen de coronaviruspandemie zich naar België verspreidde, had dit ongelukkige land bijna geen maskers – nul voor de burgers, nul voor de politie, nul voor de verpleeghuizen en bijna nul voor de ziekenhuizen.
De pandemie brak veel eerder uit in Italië dan in België. Noord-Italië, met zijn sterke economische banden met China via de textielhuizen en de mode-industrie, was het belangrijkste epicentrum van de pandemie in Europa. Op 31 januari blokkeerde Italië vluchten uit China – een gebaar dat helaas te laat kwam voor Italië – en tegen 21 februari waren verschillende Italiaanse steden al volledig afgesloten.
Veel Belgen hebben Italiaanse roots, vooral in Zuid-België (Wallonië), en nog veel meer houden van Italië. Dus vertrokken tussen 22 en 23 februari tienduizenden Belgen naar Italië voor de carnavalsvakantie, ondanks de uitbraak – terwijl de Belgische regering zweeg.
Toen deze mensen terugkeerden uit Italië, voornamelijk via de twee grote Belgische luchthavens – Brussel-Zuid (Charleroi) en Brussel (Zaventem) – werden ze op geen enkele manier gescreend. In feite waren ze gescreend bij aankomst in Italië, maar niet bij terugkeer in België.
Minister van Volksgezondheid Maggie De Block zei destijds dat het zinloos is om de lichaamstemperatuur van mensen te controleren en dat het sluiten van de grens geen zin heeft: ‘Een virus houdt niet op bij de grenzen’. Toen Dr. Marc Wathelet de minister probeerde te waarschuwen voor de risico’s, noemde De Block hem in een inmiddels verwijderde tweet een ‘dramakoningin’.
Het lijkt erop dat de epidemie in België met geweld is uitgebroken, voornamelijk vanwege de niet-afgeschermde repatrianten uit Italië. Begin maart zag de regering van premier Sophie Wilmès – van dezelfde centrumlinkse Mouvement Réformateur-partij als haar voorganger Charles Michel – geen probleem dat Belgen massale bijeenkomsten bijwoonden, zoals de Salon Batibouw (vastgoedbeurs) , de Foire du Livre (boekenbeurs) en natuurlijk de Internationale Vrouwendag-bijeenkomst op 8 maart.
Op 8 maart waren in Italië al 366 mensen aan het virus gestorven. Toen Wilmès uiteindelijk besloot om actie te ondernemen, in de vorm van richtlijnen van 23 maart, was het vooral om elk initiatief op het gebied van maskers en medicatie door de particuliere sector te verbieden: de regering moest de zaak in eigen handen nemen.
Helaas hebben deze professionele politici en hun ‘experten’ onvoldoende ervaring op het gebied van internationale handel. De eerste partij maskers die de Belgische regering had besteld, werd nooit afgeleverd; De maskers in de tweede bestelde batch waren zeer efficiënt, maar alleen voor het maken van koffie, en toen een Belgische ondernemer actie ondernam om miljoenen maskers bij de autoriteiten te laten afleveren, werd hij verguisd als een ‘boef’ – zonder bewijs – – maar: ‘Hé, dit is een noodgeval, we hebben geen tijd voor bewijs!’
Begin april, dus twee maanden nadat de pandemie zich naar Europa had verspreid, waren er in België nog steeds bijna geen maskers, zelfs niet voor de medische professionals die dagelijks met de risico’s worden geconfronteerd, om nog maar te zwijgen van de gemiddelde burger. Er waren geen maskers, dus besloot de regering aan te kondigen dat er geen maskers nodig waren.
Dit opperste hoogtepunt van de onbekwaamheid van de Belgische regering staat nog steeds online op de persoonlijke website van minister van Volksgezondheid Maggie De Block: ‘Maskers dragen om jezelf te beschermen tegen het coronavirus heeft weinig zin’. Zonder maskers is de andere noodzaak om het virus het hoofd te bieden de tests – zelfs de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) erkende dat. Tests zijn vrij eenvoudig te ontwikkelen en de eerste vereiste voor een efficiënte reactie op elke pandemie.
De medische capaciteiten van België zijn enorm – ziekenhuizen, artsen, openbare en particuliere laboratoria en enorme particuliere chemische bedrijven – en de overheidsuitgaven in zijn gezondheidssector zijn een van de hoogste ter wereld. Zo kreeg de Belgische regering de gelegenheid haar criminele onbekwaamheid met maskers goed te maken door te testen. Helaas deed het precies het tegenovergestelde.
In plaats daarvan kende het voor deze tests een feitelijk monopolie toe aan het laboratorium van een zekere Marc Van Ranst aan de Katholieke Universiteit Leuven. Er is geen voorstelbare reden voor deze beslissing en het effect was precies hetzelfde als voor de maskers: de privésector uitsluiten en de tests rantsoeneren, die daarom sinds de eerste dag wreed ontbraken.
De beslissing is des te verrassender als men weet dat Van Ranst niet alleen arts is, maar ook actief in de politiek. Als een uitgesproken communist en Israël-hater sprak hij ooit over een ‘Gazacaust‘ en was erg trots op het woord. Dat is de man die voor heel België tot ‘Mr. Tests’ werd gekroond.
Toen particuliere bedrijven nieuwe testmethoden ontwikkelden, publiceerde de Belgische regering onmiddellijk een nieuwe uitspraak om ze in het hele land volledig te verbieden, onder het voorwendsel dat ze mogelijk niet 100% betrouwbaar zijn. Geen maskers, geen screening en bijna geen tests – dat is de Belgische situatie midden in de ergste pandemie sinds de Spaanse griep van 1918.
Het is een dramatische situatie die volledig te wijten is aan de ellendige beslissingen van de Belgische regering. Toen Wilmès het feitelijke monopolie dat ze had gecreëerd, verbrak – waardoor meer tests door particuliere bedrijven zoals GSK mogelijk waren – was het veel te laat.
Dat was helaas niet het einde van dit trieste verhaal van criminele incompetentie. De grootste blunder moest nog komen.
Gezien de situatie in Italië en de Elzas (Frankrijk), waar sommige ziekenhuizen tijdelijk overspoeld waren met coronaviruspatiënten, nam de Belgische regering, wat waarschijnlijk achteraf haar slechtste beslissing sinds 1945 is: mensen die door het virus besmet waren in de zorgcentra in hun respectievelijke zorgtehuizen moesten blijven.
Voor deze arme ouderen was er dus geen ziekenhuisopname. Gecombineerd met het vrijwel volledig ontbreken van maskers en tests, had deze richtlijn catastrofale gevolgen – sterfgevallen, sterfgevallen en nog meer sterfgevallen. België spreekt nu over niet slechts één maar twee epidemieën: één in de algemene bevolking en één in de zorgtehuizen.
Tragisch genoeg vond meer dan 50% van de sterfgevallen door coronavirus in België plaats in zorgtehuizen. Ondanks de vaak heroïsche inspanningen van hun personeel, zijn de zorgtehuizen in België in feite nu dodelijke vallen gebleken. Mensen die alleen in hun kamers sterven, mogen hun familie niet eens nog een keer zien, om te voorkomen dat ze de rest van de familie infecteren – een ander idee van de Belgische regering dat werd bevestigd, geannuleerd en vervolgens opnieuw bevestigd.
Geen maskers, geen tests en zorgtehuizen als dodelijke vallen: men begrijpt nu waarom België nummer 1 is op de wereldranglijst van sterfgevallen aan het coronavirus per hoofd van de bevolking – tien keer meer dan Duitsland.
Dit Belgische bloedbad is volledig te wijten aan de tragische incompetentie van de Belgische regerende ‘elites’ en was volkomen vermijdbaar.
auteur Drieu Godefridi “Coronavirus: Belgian Carnage”
bron: https://www.gatestoneinstitute.org/1...elgium-carnage