Economie: doel op zich of in dienst van de gemeenschap?

Rutte en Dijsselbloem hebben onlangs de Nederlandse burger opgeroepen tot het doen van meer uitgaven om 'de economie' er sneller bovenop te helpen. Wie daar wat langer bij stilstaat, merkt dat er eigenlijk een heel immoreel maatschappijbeeld achter deze oproep schuilgaat. 'De economie' van het land wordt als doel op zichzelf beschouwd. Blijkbaar moeten burgers hun eigen behoeften opofferen om plaats te maken voor een abstract ideaal als economische groei. Het is eigenlijk wereld op zijn kop: de economie staat niet meer in dienst van de burgers, maar de burgers in dienst van de economie. Zelfs al zou het lukken, waartoe dient die economische groei dan eigenlijk, als de burgers eigenlijk hun geld anders hadden willen besteden?


Ook werkt het gewoon niet. De crisis houdt aan omdat mensen minder consumeren. Dit heeft verschillende redenen. Mensen zijn hun baan kwijtgeraakt, ze wachten met grote uitgaven totdat hun huis eindelijk verkocht is, of ze hebben simpelweg geen behoefte aan meer consumptie. Het gevolg is dat bedrijven failliet gaan door gebrek aan vraag naar hun producten. Maar deze bedrijven hebben dan ook geen bestaansrecht meer. Nu zou je deze bedrijven kunnen redden door kunstmatig meer vraag te creëren (met een oproep, met btw-verlaging), maar dit is ook vaak uitstel van executie. Uiteindelijk is de portemonnee van de burger en de overheid leeg en moeten de collectieve lasten weer omhoog, waardoor de consumptie geremd wordt en de geredde bedrijven alsnog failliet gaan.

Ik hoor graag jullie mening over dit vraagstuk.