adopteren binnen eenzelfde ras

Als men hier meer rekening mee hield dan zou een niet te onderschatten aantal adoptiekinderen zich beter in hun vel voelen i.e. geen identiteitscrisis doorlopen, minder met racisme, onwetendheid en vooroordelen geconfronteerd worden... Adoptie is op zich een beproevende ervaring op zich dat men "ras" er niet onnodig bij hoeft te betrekken.. Veel zijn zij die zelfs als ze van hetzelfde ras als hun (adoptie)ouders zijn zich niet op hun plaats en/of onbegrepen voelen.. Laat staan dat men van een ander ras is, dan voelt men zich vaak in de huid van een vreemde - zowel in de letterlijke als in de figuurlijke betekenis...

Ook wordt vaak gezegd dat men dankbaar moet zijn omdat men geadopteerd is. Hoezo dankbaar? Precies alsof een niet-geadopteerd kind dankbaar zou moeten zijn. Moeten adoptiekinderen zich dan dankbaar voelen dat men een win-for-life in het rijke Westen op hen verloot heeft? Moet men dankbaar zijn voor het extra gratis kleurtje waarop men telkens beoordeeld wordt... Nee, om eerlijk te zijn, had ik nóóit geadopteerd willen zijn. Anderzijds heeft het me denk ik meer voeling gegeven met sociaal onrecht in al zijn facetten en dan met name als het om racistische prietpraat, veralgemeningen en over eenzelfde kam scheren gaat. Want ik weet wat het is dat gevoel van gevangen te zitten in een lichaam dat je niet als het jouwe ervaart omdat sommigen jou als iemand anders ervaren...

(Ik ga niet zeggen van waar ik oorspronkelijk ben opdat sommigen van jullie geen stereotypen op me zouden afvuren. M'n ego heeft genoeg deuken gekregen dat het niet nog eens onnodig geblutst hoeft te worden.. net nu ik uit een diep dal geklauterd ben want ja, bembem wou zich vroeger plastisch laten ombouwen als Michael Jackson..) :oops:

Wat denken jullie ervan? Yay or Nay? :lol: