Van de BUB-persdienst:
---
![]()
De Blijde Intrede in Brussel
HET BELANG VAN DE BLIJDE INTREDES
Tussen 6 september en 2013 en 6 november 2013 deden de Koning en de Koningin hun Blijde Intrede in elke provincie van ons land. De bedoeling was natuurlijk om de bevolking te groeten, maar de Blijde Intredes hebben ook een dieperliggende betekenis. De B.U.B. was op alle 12 Blijde Intredes met een delegatie aanwezig. Vreemd genoeg hebben de media hier nauwelijks over bericht. Als er een handvol flaminganten aanwezig waren, kregen deze wel ruime media-aandacht. Dit is niet normaal in wat sommige nog een democratie noemen.
1. De historische betekenis van de Blijde Intredes
Toen België (en Nederland) vanaf 1477 door de Habsburgers bestuurd werd, deden de landvoogden die de Spaanse Koning vertegenwoordigden hun Blijde Intrede in de hoofdplaatsen van de toenmalige vorstendommen (Vlaanderen, Henegouwen, Brabant, Luxemburg, Holland, Friesland enz.). Zij gaven daarmee aan dat ze de autonomie van elk van de onderdelen van de Habsburgse federatie respecteerden. Hoewel er centrale instellingen waren, die in de Nederlanden steeds meer aan macht wonnen, bleef de Koning van Spanje Graaf van Vlaanderen, Hertog van Luxemburg, Hertog van Brabant enz. Ook na de scheiding van de Nederlanden in 1648 en nadat België in de handen van de Oostenrijkse Habsburgers overging in 1713 bleef dit gebruik gerespecteerd. De Franse bezetter (1794-1815) voegde Luik en Limburg bij België en rationaliseerde het bestuur.
Er werden negen departementen geschapen, waarbij de oude vorstendommen als basis dienden (zo werd het Graafschap Vlaanderen bijvoorbeeld in twee departementen ingedeeld). Het onafhankelijke Koninkrijk België van 1830 kende zeer ruime bevoegdheden toe aan de provincies. Tussen 1830 en 1970 zouden zij naast de gemeenten de enige indeling van ons land zijn. De Belgische koningen zetten de traditionele Blijde Intredes voort, ook nadat België gefederaliseerd werd en de provinciale besturen (grotendeels) onder voogdij van de gewesten en de gemeenschappen vielen en tegelijkertijd ten voordele van deze laatste veel aan macht hebben moeten inboeten.
2. De Koning benadrukt de rol van de provincie als sociologisch, economisch en politiek bevoegdheidsniveau
Door in elke provincie een Blijde Intrede te doen benadrukte de nieuwe Koning der Belgen Filip de sociologische, economische en politieke rol van de Belgische provincies. Eeveneens heeft hij de historische eenheid van Brabant willen onderstrepen door op drie dagen de steden Leuven, hoofdstad van Vlaams-Brabant, Waver, hoofdstad van Waals-Brabant en Brussel, de vroegere hoofdstad van de provincie Brabant tot 1995 te bezoeken.
De Koning gaf ook uitdrukkelijk een sociaal, cultureel of economisch accent aan zijn bezoeken. De werkdiners gewijd aan twee prioritaire themas voor de provincie bewijzen dat de provincies voor de vorst niet zomaar een nutteloos niveau zijn, maar integendeel relevante bestuursniveaus. Op dezelfde wijze pleit de B.U.B. al sedert haar oprichting voor een unitair België op basis van de negen historische provincies.
3. De provincie als rationeel bestuursniveau
De huidige deelstaten zijn niet alleen ongrondwettelijk, maar ook duur, inefficiënt, ondemocratisch, polariserend, discriminerend en staatsbedreigend. Door ze steeds meer bevoegdheden toe te bedelen ontwikkelen ze zich tot staten binnen de staat. De uiterste consequentie hiervan is dat België zelf ophoudt te bestaan. Het programma van de N-VA mag dan ook met recht en rede als de bekroning van het federalisme beschouwd worden (zie onze andere tekst).
De provincies zijn rationele bestuursniveaus, die niet taalgebonden zijn en veel dichter bij de burger staan dan de gewesten en de gemeenschappen. In het model van de B.U.B. zullen de provincies de bevoegdheden krijgen die de nationale overheid hen via wet of Koninklijk Besluit toekent alsook die bevoegdheden m.b.t. materies van provinciaal belang. Uiteraard zal de Belgische overheid een voogdijrecht over de provincies hebben en zullen die enkel binnen nationale kaderwetten opereren. De Belgische staat zal natuurlijk ook zelf steeds in elk bevoegdheidsdomein een eigen politiek kunnen uitstippelen en kunnen ingrijpen indien er ongelijkheid tussen de provincies dreigt te ontstaan. Deze hervorming kan overigens betrekkelijk snel worden doorgevoerd, daar de structuren al bestaan. Wel dient de provincie Brabant natuurlijk herenigd te worden.
4. De particratie beschermt enkel haar eigenbelang
Dat de provincies de oplossing zijn voor de meeste politiek-communautaire problemen wordt nog het best bewezen door het feit dat vele partijen ze willen afschaffen of vervangen door streekgewesten (of bassins de vie) om zo in hun eigen deelstaat een nog meer centralistische politiek te kunnen voeren en de vervlaamsing en verwaalsing door te zetten. Professor Reyntjens, die in 2011 een provinciaal federalisme voorstelde (zie onze tekst daaromtrent), had het bij het rechte eind toen hij zei: Natuurlijk zullen onze politici zeggen dat dit niet kan, maar ze hebben inmiddels al wel bewezen dat de huidige structuur ook niet kan, zelfs indien daaraan zou worden bijgeschaafd.
5. Unitarisme is de toekomst
Het taalfederalisme heeft nooit gewerkt, zal nooit werken en kan nooit werken. Het is ook niet gemaakt om te werken, wel om te splitsen, nationalisten te bevredigen en de wensen van opportunisten te behartigen. Diegenen die denken dat de zesde staatshervorming politiek België zal pacificeren, dwalen. Zolang het taalfederalisme in België bestaat zal er nooit een duurzame politiek-communautaire vrede zijn.
Jef Lambrecht, tussen 1978 en 2009 versslaggever en eindredacteur bij de BRT (later BRTN en VRT) zei terecht: Is het geoorloofd om achterom te kijken en toegelaten om desnoods terug te keren wanneer blijkt dat de ingeslagen weg doodloopt, ook wanneer die al bijna een mensenleven lang wordt bewandeld? De vraag kan niet eens worden gesteld omdat geen enkel politicus in Vlaanderen opkomt voor de unitaire staat (nota van ons: buiten de B.U.B.), in weerwil van een belangrijke stroming bij het volk. Mocht dit gat in de politieke markt met het nodige charisma worden verkend, dan zou wel eens kunnen blijken dat de kiezer nog minder voorspelbaar is dan wordt aangenomen (De Morgen, 19 januari 2011).
6. De aanwezigheid van de B.U.B.
Als enige echt unitaristische partij kon de B.U.B. dan ook niet op de Blijde Intredes afwezig blijven. Op elke Blijde Intrede in Leuven, Waver, Bergen, Hasselt, Antwerpen, Namen, Luik, Aarlen, Eupen, Gent, Brugge en Brussel was een enthousiaste delegatie van de B.U.B. aanwezig. Ondanks het feit dat die delegaties dikwijls groter waren dan die van de flaminganten hebben de regimemedia hier nauwelijks of niet over bericht. De aanwezigheid van enkele heetgeblakerde flaminganten was echter wel voldoende voor een ruime berichtgeving. Ook over de duizenden aanwezige Belgisch-gezinden (tot 6.000 in Gent en in Luik !) werd nooit triomfantelijk gedaan. Zo geven de media bewust (of heel misschien onbewust) een totaal verkeerd beeld van de Belgische publieke opinie, waarvan de meerderheid duidelijk unitaristisch denkt. Maar binnenkort zal de unitaristische golf door niemand nog kunnen ontkend worden !
---
http://www.unionbelge.be/?p=7854
---
De Blijde Intrede in Brussel
HET BELANG VAN DE BLIJDE INTREDES
Tussen 6 september en 2013 en 6 november 2013 deden de Koning en de Koningin hun Blijde Intrede in elke provincie van ons land. De bedoeling was natuurlijk om de bevolking te groeten, maar de Blijde Intredes hebben ook een dieperliggende betekenis. De B.U.B. was op alle 12 Blijde Intredes met een delegatie aanwezig. Vreemd genoeg hebben de media hier nauwelijks over bericht. Als er een handvol flaminganten aanwezig waren, kregen deze wel ruime media-aandacht. Dit is niet normaal in wat sommige nog een democratie noemen.
1. De historische betekenis van de Blijde Intredes
Toen België (en Nederland) vanaf 1477 door de Habsburgers bestuurd werd, deden de landvoogden die de Spaanse Koning vertegenwoordigden hun Blijde Intrede in de hoofdplaatsen van de toenmalige vorstendommen (Vlaanderen, Henegouwen, Brabant, Luxemburg, Holland, Friesland enz.). Zij gaven daarmee aan dat ze de autonomie van elk van de onderdelen van de Habsburgse federatie respecteerden. Hoewel er centrale instellingen waren, die in de Nederlanden steeds meer aan macht wonnen, bleef de Koning van Spanje Graaf van Vlaanderen, Hertog van Luxemburg, Hertog van Brabant enz. Ook na de scheiding van de Nederlanden in 1648 en nadat België in de handen van de Oostenrijkse Habsburgers overging in 1713 bleef dit gebruik gerespecteerd. De Franse bezetter (1794-1815) voegde Luik en Limburg bij België en rationaliseerde het bestuur.
Er werden negen departementen geschapen, waarbij de oude vorstendommen als basis dienden (zo werd het Graafschap Vlaanderen bijvoorbeeld in twee departementen ingedeeld). Het onafhankelijke Koninkrijk België van 1830 kende zeer ruime bevoegdheden toe aan de provincies. Tussen 1830 en 1970 zouden zij naast de gemeenten de enige indeling van ons land zijn. De Belgische koningen zetten de traditionele Blijde Intredes voort, ook nadat België gefederaliseerd werd en de provinciale besturen (grotendeels) onder voogdij van de gewesten en de gemeenschappen vielen en tegelijkertijd ten voordele van deze laatste veel aan macht hebben moeten inboeten.
2. De Koning benadrukt de rol van de provincie als sociologisch, economisch en politiek bevoegdheidsniveau
Door in elke provincie een Blijde Intrede te doen benadrukte de nieuwe Koning der Belgen Filip de sociologische, economische en politieke rol van de Belgische provincies. Eeveneens heeft hij de historische eenheid van Brabant willen onderstrepen door op drie dagen de steden Leuven, hoofdstad van Vlaams-Brabant, Waver, hoofdstad van Waals-Brabant en Brussel, de vroegere hoofdstad van de provincie Brabant tot 1995 te bezoeken.
De Koning gaf ook uitdrukkelijk een sociaal, cultureel of economisch accent aan zijn bezoeken. De werkdiners gewijd aan twee prioritaire themas voor de provincie bewijzen dat de provincies voor de vorst niet zomaar een nutteloos niveau zijn, maar integendeel relevante bestuursniveaus. Op dezelfde wijze pleit de B.U.B. al sedert haar oprichting voor een unitair België op basis van de negen historische provincies.
3. De provincie als rationeel bestuursniveau
De huidige deelstaten zijn niet alleen ongrondwettelijk, maar ook duur, inefficiënt, ondemocratisch, polariserend, discriminerend en staatsbedreigend. Door ze steeds meer bevoegdheden toe te bedelen ontwikkelen ze zich tot staten binnen de staat. De uiterste consequentie hiervan is dat België zelf ophoudt te bestaan. Het programma van de N-VA mag dan ook met recht en rede als de bekroning van het federalisme beschouwd worden (zie onze andere tekst).
De provincies zijn rationele bestuursniveaus, die niet taalgebonden zijn en veel dichter bij de burger staan dan de gewesten en de gemeenschappen. In het model van de B.U.B. zullen de provincies de bevoegdheden krijgen die de nationale overheid hen via wet of Koninklijk Besluit toekent alsook die bevoegdheden m.b.t. materies van provinciaal belang. Uiteraard zal de Belgische overheid een voogdijrecht over de provincies hebben en zullen die enkel binnen nationale kaderwetten opereren. De Belgische staat zal natuurlijk ook zelf steeds in elk bevoegdheidsdomein een eigen politiek kunnen uitstippelen en kunnen ingrijpen indien er ongelijkheid tussen de provincies dreigt te ontstaan. Deze hervorming kan overigens betrekkelijk snel worden doorgevoerd, daar de structuren al bestaan. Wel dient de provincie Brabant natuurlijk herenigd te worden.
4. De particratie beschermt enkel haar eigenbelang
Dat de provincies de oplossing zijn voor de meeste politiek-communautaire problemen wordt nog het best bewezen door het feit dat vele partijen ze willen afschaffen of vervangen door streekgewesten (of bassins de vie) om zo in hun eigen deelstaat een nog meer centralistische politiek te kunnen voeren en de vervlaamsing en verwaalsing door te zetten. Professor Reyntjens, die in 2011 een provinciaal federalisme voorstelde (zie onze tekst daaromtrent), had het bij het rechte eind toen hij zei: Natuurlijk zullen onze politici zeggen dat dit niet kan, maar ze hebben inmiddels al wel bewezen dat de huidige structuur ook niet kan, zelfs indien daaraan zou worden bijgeschaafd.
5. Unitarisme is de toekomst
Het taalfederalisme heeft nooit gewerkt, zal nooit werken en kan nooit werken. Het is ook niet gemaakt om te werken, wel om te splitsen, nationalisten te bevredigen en de wensen van opportunisten te behartigen. Diegenen die denken dat de zesde staatshervorming politiek België zal pacificeren, dwalen. Zolang het taalfederalisme in België bestaat zal er nooit een duurzame politiek-communautaire vrede zijn.
Jef Lambrecht, tussen 1978 en 2009 versslaggever en eindredacteur bij de BRT (later BRTN en VRT) zei terecht: Is het geoorloofd om achterom te kijken en toegelaten om desnoods terug te keren wanneer blijkt dat de ingeslagen weg doodloopt, ook wanneer die al bijna een mensenleven lang wordt bewandeld? De vraag kan niet eens worden gesteld omdat geen enkel politicus in Vlaanderen opkomt voor de unitaire staat (nota van ons: buiten de B.U.B.), in weerwil van een belangrijke stroming bij het volk. Mocht dit gat in de politieke markt met het nodige charisma worden verkend, dan zou wel eens kunnen blijken dat de kiezer nog minder voorspelbaar is dan wordt aangenomen (De Morgen, 19 januari 2011).
6. De aanwezigheid van de B.U.B.
Als enige echt unitaristische partij kon de B.U.B. dan ook niet op de Blijde Intredes afwezig blijven. Op elke Blijde Intrede in Leuven, Waver, Bergen, Hasselt, Antwerpen, Namen, Luik, Aarlen, Eupen, Gent, Brugge en Brussel was een enthousiaste delegatie van de B.U.B. aanwezig. Ondanks het feit dat die delegaties dikwijls groter waren dan die van de flaminganten hebben de regimemedia hier nauwelijks of niet over bericht. De aanwezigheid van enkele heetgeblakerde flaminganten was echter wel voldoende voor een ruime berichtgeving. Ook over de duizenden aanwezige Belgisch-gezinden (tot 6.000 in Gent en in Luik !) werd nooit triomfantelijk gedaan. Zo geven de media bewust (of heel misschien onbewust) een totaal verkeerd beeld van de Belgische publieke opinie, waarvan de meerderheid duidelijk unitaristisch denkt. Maar binnenkort zal de unitaristische golf door niemand nog kunnen ontkend worden !
---
http://www.unionbelge.be/?p=7854