Van de BUB-persdienst:
---
NELSON MANDELA, EEN VOORBEELD VOOR DE MENSHEID EN BELGIË
![]()
De B.U.B. neemt veel droefheid kennis van het overlijden van de Zuid-Afrikaanse politicus Nelson Mandela (1918-2013). Het hele leven van Mandela stond in het teken van de strijd tegen apartheid en voor verdraagzaamheid en verzoening in het multiculturele Zuid-Afrika. De B.U.B. voert in België een gelijkaardige strijd tegen de taalapartheid, die door de particratie constant wordt uitgebouwd.
Na de Boerenoorlogen stichtten de Britten in 1910 de Unie van Zuid-Afrika, een dominion (d.w.z. een gebied met autonomie onder Britse soevereiniteit). In 1913 werd de Natives Land Act gestemd, die bepaalde dat slechts 13% van het Zuid-Afrikaanse territorium aan niet-blanken kon toebehoren. Tien jaar later werd de pasjeswetgeving, die de bewegingsvrijheid van niet-blanken drastisch inperkte, ingevoerd. Het volgende decennium besliste de Britse regering om beperkingen in te voeren inzake het stemrecht voor niet-blanken en werden tegelijk de etnische gemeenschappen gescheiden: transport, openbre ruimtes, stranden enz. waren enkel voor zwarten of enkel voor blanken bestemd.
Met de instelling van het apartheidsregime in 1948 werd dit etnisch racisme een grondwettelijke verworvenheid. De bevolking werd officieel ingedeeld in etnische groepen (blanken, zwarten, gekleurden d.w.z. Aziaten) (1950), gemengde huwelijken werden naar het voorbeeld van nazi-Duitsland verboden (1949), de passenwetten werden verstrengd (1952), het onderwijs en sportbonden werden opgesplitst en er werden thuislanden gecreëerd. De tien thuislanden beoogden aan niet-blanke etnische groepen soevereiniteit te verlenen. Tussen 1976 en 1981 werden er door de Zuid-Afrikaanse regering vier van onafhankelijk verklaard, al werden ze internationaal niet erkend.
![]()
Nadat Zuid-Afrika in 1961 een republiek werd, werd de almacht van de partij die het meest tot de creatie van de apartheid had bijgedragen, de fascistische National Party, duidelijk: hij behaalde tussen de 50 en de 75% van de stemmen.
Tussen 1952 en 1958 werd Nelson Mandela de voorzitter van het ANC, een organisatie die al in 1912 tegen de onderdrukking van de kleurlingen was opgericht. Gaandeweg raakte hij ervan overtuigd dat het apartheidssysteem (ook) met geweld bestreden diende te worden teneinde een Zuid-Afrika te stichten waarvan het staatsbestel niet op racisme gebaseerd was. In 1962 werd hij aangehouden en veroordeeld voor hoogverraad. Ondanks het feit dat hij nooit geweld op burgers had gepleegd (wel sabotage), zou hij decennia in kampen belanden. Tussen 1964 en 1982 werd Mandela opgesloten op Robbeneiland, in omstandigheden die met die van een concentratiekamp vergeleken mogen worden. Tussen 1982 en 1988 werd hij in Kaapstad opgesloten waar hij tuberculose opliep. Het land balanceerde op de rand van een burgeroorlog en Mandela kreeg de kans om vrij te komen. Hij weigerde echter omdat de voorwaarden staken met het verkondigen van zijn ideologie voor hem onaanvaardbaar waren. Mandela zou nog 2 jaar in een andere gevangenis doorbrengen.
Pas na de val van de Berlijnse muur in november 1989 en wellicht onder druk van alle revoluties in Oost-Europa overwoog de conservatieve Zuid-Afrikaanse president, De Klerk, hem vrij te laten. Dat gebeurde uiteindelijk begin 1990. Het misdadige apartheidssysteem overigens door de voorstanders steevast gescheiden ontwikkeling genoemd, werd opgedoekt en in 1994 werden vrije verkiezingen gehouden: Mandela zou een Nobelprijs winnen en tussen 1994 en 1999 president van Zuid-Afrika zijn.
Het land kreeg ook een nieuwe indeling: de etnische regios verdwenen en een federatie van negen ( ! ) provincies kwam in de plaats.
![]()
De gelijkenissen tussen Zuid-Afrika en België zullen de aandachtige lezer wel niet ontgaan zijn, vooral wat het institutioneel racisme betreft. In Zuid-Afrika is men erin geslaagd om een archaïsch etnisch systeem af te schaffen. In België bouwt de particratie een al even archaïsch taalapartheidssysteem sinds 1970 d.m.v. staatshervormingen uit. De Belgen worden opgedeeld in thuislanden, genaamd gewesten en gemeenschappen, die door een taalgrens zijn gescheiden. Tweetalige contacten worden zoveel mogelijk vermeden. Zo werd het taalracisme geïnstitutionaliseerd en als het ware tot doel van de Belgische staat verheven, uiteraard zonder enig referendum. Kritiek op dit systeem wordt uit de meeste media geweerd want het hoort nu eenmaal zo. De particratie beschikt en de Belgen moeten volgen, of ze dat nu willen of niet.
Zuid-Afrika heeft zich echter dankzij internationale druk van dit schandalig systeem kunnen bevrijden. Waarom zou dit dan in België onmogelijk zijn?
De houding van de Belgische politici die Mandela nu prijzen is bijgevolg bijzonder hypocriet. Zij zijn immers verantwoordelijk voor het taalapartheidssysteem in België ! Mandela zou nooit het taalfederalisme gewild hebben.
Mogen we trouwens opmerken dat de Vlaams-nationalisten om evidente redenen (racisme, steun voor Zuid-Afrikaanse broeders, model van Volks-Staat ) het apartheidsregime voortdurend gesteund hebben? Dat gaat overigens verder dan het Vlaams Belang. In 1977 werd Protea opgericht, een organisatie die zou uitgroeien tot één van de machtigste pro-apartheids lobbygroepen. De organisatie wilde objectieve informatie (lees: pro-apartheidspropaganda) over Zuid-Afrika verschaffen en wees erop dat de staat door communistische bewegingen (lees: democratische en eenheidslievende organisaties) bedreigd werd. De leden kwamen niet alleen uit het beruchte VMO, Voorpost en het VB, maar ook uit de VU, de PVV en de CVP (de voorlopers van respectievelijk OPEN VLD, CD&V en N-VA). Het ging vaak om politici tot Kamerleden en Senatoren toe ambtenaren, handelaars en bankiers. De organisatie bestond tot in 1990. Wedden dat de openbare media in de berichtgeving omtrent de dood van Mandela hier met geen woord over zullen reppen? Het heilige flamingantisme en de taalapartheid moeten immers ten allen prijze beschermd worden
Mandela was een grote held en zonder meer één van de meest indrukwekkende figuren van de 20ste eeuw. Zijn erfenis, de gedachte van eenheid ondanks verschillen in ras, godsdienst of taal is een humanistische en universele ideologie, die vooral in het huidige België broodnodig is.
---
http://www.unionbelge.be/?p=7912
---
NELSON MANDELA, EEN VOORBEELD VOOR DE MENSHEID EN BELGIË
De B.U.B. neemt veel droefheid kennis van het overlijden van de Zuid-Afrikaanse politicus Nelson Mandela (1918-2013). Het hele leven van Mandela stond in het teken van de strijd tegen apartheid en voor verdraagzaamheid en verzoening in het multiculturele Zuid-Afrika. De B.U.B. voert in België een gelijkaardige strijd tegen de taalapartheid, die door de particratie constant wordt uitgebouwd.
Na de Boerenoorlogen stichtten de Britten in 1910 de Unie van Zuid-Afrika, een dominion (d.w.z. een gebied met autonomie onder Britse soevereiniteit). In 1913 werd de Natives Land Act gestemd, die bepaalde dat slechts 13% van het Zuid-Afrikaanse territorium aan niet-blanken kon toebehoren. Tien jaar later werd de pasjeswetgeving, die de bewegingsvrijheid van niet-blanken drastisch inperkte, ingevoerd. Het volgende decennium besliste de Britse regering om beperkingen in te voeren inzake het stemrecht voor niet-blanken en werden tegelijk de etnische gemeenschappen gescheiden: transport, openbre ruimtes, stranden enz. waren enkel voor zwarten of enkel voor blanken bestemd.
Met de instelling van het apartheidsregime in 1948 werd dit etnisch racisme een grondwettelijke verworvenheid. De bevolking werd officieel ingedeeld in etnische groepen (blanken, zwarten, gekleurden d.w.z. Aziaten) (1950), gemengde huwelijken werden naar het voorbeeld van nazi-Duitsland verboden (1949), de passenwetten werden verstrengd (1952), het onderwijs en sportbonden werden opgesplitst en er werden thuislanden gecreëerd. De tien thuislanden beoogden aan niet-blanke etnische groepen soevereiniteit te verlenen. Tussen 1976 en 1981 werden er door de Zuid-Afrikaanse regering vier van onafhankelijk verklaard, al werden ze internationaal niet erkend.
Nadat Zuid-Afrika in 1961 een republiek werd, werd de almacht van de partij die het meest tot de creatie van de apartheid had bijgedragen, de fascistische National Party, duidelijk: hij behaalde tussen de 50 en de 75% van de stemmen.
Tussen 1952 en 1958 werd Nelson Mandela de voorzitter van het ANC, een organisatie die al in 1912 tegen de onderdrukking van de kleurlingen was opgericht. Gaandeweg raakte hij ervan overtuigd dat het apartheidssysteem (ook) met geweld bestreden diende te worden teneinde een Zuid-Afrika te stichten waarvan het staatsbestel niet op racisme gebaseerd was. In 1962 werd hij aangehouden en veroordeeld voor hoogverraad. Ondanks het feit dat hij nooit geweld op burgers had gepleegd (wel sabotage), zou hij decennia in kampen belanden. Tussen 1964 en 1982 werd Mandela opgesloten op Robbeneiland, in omstandigheden die met die van een concentratiekamp vergeleken mogen worden. Tussen 1982 en 1988 werd hij in Kaapstad opgesloten waar hij tuberculose opliep. Het land balanceerde op de rand van een burgeroorlog en Mandela kreeg de kans om vrij te komen. Hij weigerde echter omdat de voorwaarden staken met het verkondigen van zijn ideologie voor hem onaanvaardbaar waren. Mandela zou nog 2 jaar in een andere gevangenis doorbrengen.
Pas na de val van de Berlijnse muur in november 1989 en wellicht onder druk van alle revoluties in Oost-Europa overwoog de conservatieve Zuid-Afrikaanse president, De Klerk, hem vrij te laten. Dat gebeurde uiteindelijk begin 1990. Het misdadige apartheidssysteem overigens door de voorstanders steevast gescheiden ontwikkeling genoemd, werd opgedoekt en in 1994 werden vrije verkiezingen gehouden: Mandela zou een Nobelprijs winnen en tussen 1994 en 1999 president van Zuid-Afrika zijn.
Het land kreeg ook een nieuwe indeling: de etnische regios verdwenen en een federatie van negen ( ! ) provincies kwam in de plaats.
De gelijkenissen tussen Zuid-Afrika en België zullen de aandachtige lezer wel niet ontgaan zijn, vooral wat het institutioneel racisme betreft. In Zuid-Afrika is men erin geslaagd om een archaïsch etnisch systeem af te schaffen. In België bouwt de particratie een al even archaïsch taalapartheidssysteem sinds 1970 d.m.v. staatshervormingen uit. De Belgen worden opgedeeld in thuislanden, genaamd gewesten en gemeenschappen, die door een taalgrens zijn gescheiden. Tweetalige contacten worden zoveel mogelijk vermeden. Zo werd het taalracisme geïnstitutionaliseerd en als het ware tot doel van de Belgische staat verheven, uiteraard zonder enig referendum. Kritiek op dit systeem wordt uit de meeste media geweerd want het hoort nu eenmaal zo. De particratie beschikt en de Belgen moeten volgen, of ze dat nu willen of niet.
Zuid-Afrika heeft zich echter dankzij internationale druk van dit schandalig systeem kunnen bevrijden. Waarom zou dit dan in België onmogelijk zijn?
De houding van de Belgische politici die Mandela nu prijzen is bijgevolg bijzonder hypocriet. Zij zijn immers verantwoordelijk voor het taalapartheidssysteem in België ! Mandela zou nooit het taalfederalisme gewild hebben.
Mogen we trouwens opmerken dat de Vlaams-nationalisten om evidente redenen (racisme, steun voor Zuid-Afrikaanse broeders, model van Volks-Staat ) het apartheidsregime voortdurend gesteund hebben? Dat gaat overigens verder dan het Vlaams Belang. In 1977 werd Protea opgericht, een organisatie die zou uitgroeien tot één van de machtigste pro-apartheids lobbygroepen. De organisatie wilde objectieve informatie (lees: pro-apartheidspropaganda) over Zuid-Afrika verschaffen en wees erop dat de staat door communistische bewegingen (lees: democratische en eenheidslievende organisaties) bedreigd werd. De leden kwamen niet alleen uit het beruchte VMO, Voorpost en het VB, maar ook uit de VU, de PVV en de CVP (de voorlopers van respectievelijk OPEN VLD, CD&V en N-VA). Het ging vaak om politici tot Kamerleden en Senatoren toe ambtenaren, handelaars en bankiers. De organisatie bestond tot in 1990. Wedden dat de openbare media in de berichtgeving omtrent de dood van Mandela hier met geen woord over zullen reppen? Het heilige flamingantisme en de taalapartheid moeten immers ten allen prijze beschermd worden
Mandela was een grote held en zonder meer één van de meest indrukwekkende figuren van de 20ste eeuw. Zijn erfenis, de gedachte van eenheid ondanks verschillen in ras, godsdienst of taal is een humanistische en universele ideologie, die vooral in het huidige België broodnodig is.
---
http://www.unionbelge.be/?p=7912