De B.U.B. heeft kennis genomen van de bevoegdheidsoverdrachten van de federale staat naar de gewesten en de gemeenschappen in het kader van de zesde staatshervorming. Op 19 december 2013 werden die gestemd, waardoor weer een belangrijke stap in de politieke desintegratie van België en in de taalapartheidspolitiek wordt gezet. Zonder dat de N-VA of het VB ook maar iets moeten doen, brengen de traditionele partijen hun bestaansreden de vernietiging van België weer wat dichterbij.
Traditiegetrouw proberen de openbare regimemedia de zeer ingrijpende hervorming van de Belgische staat die deze dagen in Kamer en Senaat beklonken werd ofwel te verzwijgen ofwel te vergoelijken. Na de splitsing van BHV in 2012, de senaatshervorming en de bijzondere financieringswet werden nu tientallen splitsingen van bevoegdheden gestemd. Als enige partij heeft de B.U.B. daarvan een volledig overzicht gegeven en zich voortdurend tegen deze splitsingen verzet. We zullen onze reeks publicaties over deze schandelijke staatshervorming overigens ook voortzetten.
Het is echt opvallend hoe weinig aandacht de regimepers aan deze voor België belangrijke gebeurtenis besteedt: een foto en enkele lijntjes in De Standaard en het Laatste Nieuws, iets meer uitleg in Le Soir of La Libre Belgique, maar nergens een gedetailleerd overzicht van de bevoegdheidsopdrachten. Gelooft de pers er niet in? Is de staatshervorming onuitlegbaar? Of heeft de mediacratie iets te verbergen? Mysterie. Ook horen we nergens vreugdekreten of feestgedruis (kerstmisfeestjes niet meegerekend uiteraard). Het dagblad De Morgen en journalist Roger Pint van de Belgische Rundfunk (BRF) merkten dat op vrijdag 20 december ook op. De rest van de mediacratie blijkbaar niet. Roger Pint vroeg zich op de BRF-radio zelfs af of deze staatshervorming geen historische vergissing is (ein historischer Fehler)
In feite was de zesde staatshervorming al beklonken in oktober 2011, na zon 500 dagen onderhandelingen achter gesloten deuren tussen een handvol partijvoorzitters. Nog eens 800 dagen later wordt dit politiek akkoord inmiddels in wetteksten omgegoten integraal en zonder kritiek van meerderheid of oppositie in de wetgevende Kamers van ons land (uitgenomen het FDF) gestemd. Over zon 150 dagen zal dit akkoord dan in werking treden. Anders gezegd, de verdere opsplitsing van de Belgische staat neemt zon 50 maanden in beslag en wordt bedisseld door enkele partijvoorzitters. Het parlement is een verlengstuk van hun schijnbare almacht geworden. Nergens wordt de burger geconsulteerd. Bovendien is de Grondwet geschonden (zie onze tekst) door een opschorting van artikel 195 en dan hebben we het nog niet eens gehad over de flagrante ongrondwettelijkheid van het taalfederalisme zélf (zie eveneens onze tekst).
Het doel van de particratie is uiteraard duidelijk: de Belgische bevoegdheden zoveel mogelijk uithollen om hun regionale (of communautaire) machtsbasis uit te breiden, zelfs al moet heel België daarom gesplitst worden. Wie nu nog gelooft dat het taalnationalisme zich enkel beperkt tot N-VA of het VB is bijzonder naïef. Servais Verherstraeten (CD&V), nota bene staatssecretaris in een Belgische regering, stelde het zo in de Kamer: Voor het eerst worden belangrijke aspecten van de sociale zekerheid overgedragen. Hij was er zelfs fier op want hij zei aan de N-VA dat hij en niet de openlijke separatist De Wever (N-VA) voor de door deze laatste gewilde vette vissen (lees: splitsingen van Belgische bevoegdheden) heeft gezorgd. Ik heb ook een schema bij me. Wat heeft de N-VA gerealiseerd op het vlak van de staatshervorming? Hier is het schema, collegas: een wit blad!
Dit is een belangrijke uitspraak. Ze toont ten eerste aan dat het er blijkbaar om gaat wie de beste Vlaming (lees: flamingant) is. Anders gezegd, het verschil tussen de N-VA enerzijds en de CD&V en bij uitbreiding de rest van de institutionele meerderheid anderzijds aangaande de (verdere) opsplitsing van België is (voornamelijk) tactisch van aard. De eerste partij wil meteen nog verder gaan, de anderen gaan stapsgewijs tewerk. Caroline Gennez (sp.a) verwoordde het zo: U hoort wat ik zeg: de deelstaten zullen belangrijker doorwegen dan de federale overheid. Heet dat federalisme? Heet dat confederalisme? Het zal mij eerlijk gezegd worst wezen. Confederalisme is een bond van onafhankelijke staten, wat uiteraard het einde van België impliceert. Tot daar het belgicistisch gehalte van de sp.a! We zouden zo nog veel voorbeelden kunnen geven, ook van Franstalige partijen die zich verheugen over deze historische staatshervorming. Niemand in het parlement wees erop dat de separatisten een enorme overwinning geboekt hebben.
Indien de particratie aan de macht blijft, zal dit ook niet de laatste staatshervorming zijn. Sommigen beweren dat staatshervormingen geen eindpunt kennen. Dat is evenwel onjuist. Het eindpunt van de staatshervormingen is een onafhankelijk Vlaams, Waals en Brussels republiekje, al dan niet met een fantoom-België als uithangbord.
Deze particratie geeft geen moer om België. Of, om het krasser te stellen: het is een bende landverraders.
Bron: politics.be
Traditiegetrouw proberen de openbare regimemedia de zeer ingrijpende hervorming van de Belgische staat die deze dagen in Kamer en Senaat beklonken werd ofwel te verzwijgen ofwel te vergoelijken. Na de splitsing van BHV in 2012, de senaatshervorming en de bijzondere financieringswet werden nu tientallen splitsingen van bevoegdheden gestemd. Als enige partij heeft de B.U.B. daarvan een volledig overzicht gegeven en zich voortdurend tegen deze splitsingen verzet. We zullen onze reeks publicaties over deze schandelijke staatshervorming overigens ook voortzetten.
Het is echt opvallend hoe weinig aandacht de regimepers aan deze voor België belangrijke gebeurtenis besteedt: een foto en enkele lijntjes in De Standaard en het Laatste Nieuws, iets meer uitleg in Le Soir of La Libre Belgique, maar nergens een gedetailleerd overzicht van de bevoegdheidsopdrachten. Gelooft de pers er niet in? Is de staatshervorming onuitlegbaar? Of heeft de mediacratie iets te verbergen? Mysterie. Ook horen we nergens vreugdekreten of feestgedruis (kerstmisfeestjes niet meegerekend uiteraard). Het dagblad De Morgen en journalist Roger Pint van de Belgische Rundfunk (BRF) merkten dat op vrijdag 20 december ook op. De rest van de mediacratie blijkbaar niet. Roger Pint vroeg zich op de BRF-radio zelfs af of deze staatshervorming geen historische vergissing is (ein historischer Fehler)
In feite was de zesde staatshervorming al beklonken in oktober 2011, na zon 500 dagen onderhandelingen achter gesloten deuren tussen een handvol partijvoorzitters. Nog eens 800 dagen later wordt dit politiek akkoord inmiddels in wetteksten omgegoten integraal en zonder kritiek van meerderheid of oppositie in de wetgevende Kamers van ons land (uitgenomen het FDF) gestemd. Over zon 150 dagen zal dit akkoord dan in werking treden. Anders gezegd, de verdere opsplitsing van de Belgische staat neemt zon 50 maanden in beslag en wordt bedisseld door enkele partijvoorzitters. Het parlement is een verlengstuk van hun schijnbare almacht geworden. Nergens wordt de burger geconsulteerd. Bovendien is de Grondwet geschonden (zie onze tekst) door een opschorting van artikel 195 en dan hebben we het nog niet eens gehad over de flagrante ongrondwettelijkheid van het taalfederalisme zélf (zie eveneens onze tekst).
Het doel van de particratie is uiteraard duidelijk: de Belgische bevoegdheden zoveel mogelijk uithollen om hun regionale (of communautaire) machtsbasis uit te breiden, zelfs al moet heel België daarom gesplitst worden. Wie nu nog gelooft dat het taalnationalisme zich enkel beperkt tot N-VA of het VB is bijzonder naïef. Servais Verherstraeten (CD&V), nota bene staatssecretaris in een Belgische regering, stelde het zo in de Kamer: Voor het eerst worden belangrijke aspecten van de sociale zekerheid overgedragen. Hij was er zelfs fier op want hij zei aan de N-VA dat hij en niet de openlijke separatist De Wever (N-VA) voor de door deze laatste gewilde vette vissen (lees: splitsingen van Belgische bevoegdheden) heeft gezorgd. Ik heb ook een schema bij me. Wat heeft de N-VA gerealiseerd op het vlak van de staatshervorming? Hier is het schema, collegas: een wit blad!
Dit is een belangrijke uitspraak. Ze toont ten eerste aan dat het er blijkbaar om gaat wie de beste Vlaming (lees: flamingant) is. Anders gezegd, het verschil tussen de N-VA enerzijds en de CD&V en bij uitbreiding de rest van de institutionele meerderheid anderzijds aangaande de (verdere) opsplitsing van België is (voornamelijk) tactisch van aard. De eerste partij wil meteen nog verder gaan, de anderen gaan stapsgewijs tewerk. Caroline Gennez (sp.a) verwoordde het zo: U hoort wat ik zeg: de deelstaten zullen belangrijker doorwegen dan de federale overheid. Heet dat federalisme? Heet dat confederalisme? Het zal mij eerlijk gezegd worst wezen. Confederalisme is een bond van onafhankelijke staten, wat uiteraard het einde van België impliceert. Tot daar het belgicistisch gehalte van de sp.a! We zouden zo nog veel voorbeelden kunnen geven, ook van Franstalige partijen die zich verheugen over deze historische staatshervorming. Niemand in het parlement wees erop dat de separatisten een enorme overwinning geboekt hebben.
Indien de particratie aan de macht blijft, zal dit ook niet de laatste staatshervorming zijn. Sommigen beweren dat staatshervormingen geen eindpunt kennen. Dat is evenwel onjuist. Het eindpunt van de staatshervormingen is een onafhankelijk Vlaams, Waals en Brussels republiekje, al dan niet met een fantoom-België als uithangbord.
Deze particratie geeft geen moer om België. Of, om het krasser te stellen: het is een bende landverraders.
Bron: politics.be