Het is met steeds meer genoegen dat ik de columns van PS-voorzitter Magnette in deze krant volg. Nadat hij ons eerder al wist te melden te denken aan de oprichting van een nieuwe natie bestaande uit Brussel en Wallonië, belijdt hij in zijn recentste bijdrage onomwonden zijn geloof in de Waalse autonomie.
Want als de Waalse economie tegenwoordig sneller groeit dan de Vlaamse, dan is daar volgens hem maar één reden voor: het Marshallplan, het beleid dus van de Waalse regering. Om het nog beter te kunnen doen, verwijst Magnette bovendien niet eens meer naar de federale overheid. Het is een ander Europees beleid dat volgens hem het verschil kan maken en hij bepleit dat Wallonië en Vlaanderen elkaar op dat niveau zouden aanvullen en versterken. Van België is eenvoudig geen sprake meer in zijn betoog. Er zijn er al die voor minder als verdoken separatist werden afgedaan door onze vorst.
Een autonoom Wallonië in een sterker Europa, dat is dus de boodschap van de PS. Het is verleidelijk om Magnette overschot van gelijk te geven. Maar er is iets bitters aan het goede nieuws over de vruchten van de Waalse autonomie. In tegenstelling tot Vlaanderen wordt Wallonië door Europa nog steeds geboekstaafd als een achtergesteld gebied. Bijgevolg kunnen en mogen de Walen een bulk subsidies toekennen aan hun economie. Het is een cruciaal instrument in het Marshallplan om bedrijven aan te trekken die werkgelegenheid creëren. Vlaanderen heeft dat voordeel niet. Maar het financiert daarentegen wel zeer gul zijn Waalse buur. Het primair inkomen per inwoner in Vlaanderen was in 2011 met 24.900 euro nog 23,5 procent hoger dan in Wallonië. Maar na belastingen en uitkeringen heeft een Vlaming nog maar 19.382 euro en daalt zijn voorsprong op een Waal met een derde. Het is een andere manier om te kijken naar de fameuze transfers waarmee Wallonië zijn beleid kan helpen financieren.Dit alles neemt niet weg dat de cijfers zijn wat ze zijn: in tien jaar tijd groeide zowel de Vlaamse als de Waalse economie met iets meer dan 14 procent, maar de jongste vijf jaar groeit Wallonië beduidend sneller dan de vijf jaar daarvoor en ook sneller dan Vlaanderen.
Wat moet Vlaanderen dan doen om een tandje bij te steken? Met een werkzaamheidsgraad van 71,8 procent in 2011 (tegenover 62,2 procent in Wallonië) zie je hoe Vlaanderen slachtoffer is van de remmende voorsprong. De Vlaamse werkloosheid in de leeftijdsgroep van 20-64 jaar ligt met 3,5 procent zelfs beduidend lager dan de Duitse. Tel daar nog de ingrijpende Vlaamse vergrijzing bij en je ziet dat Vlaanderen dringend op zoek moet naar verse arbeidskracht om nog economisch te kunnen groeien. Dat zou het kunnen via een uitgekiende Vlaamse migratiepolitiek. Maar migratie is een Belgische bevoegdheid en België slaagt erin om zich tot Europees kampioen van de zogeheten passieve migratie te kronen. Er komen dus wel veel mensen bij, maar het grote merendeel komt niet in eerste instantie om te studeren of te werken. In mijn stad is nu bijna 70 procent van de kleuters van vreemde origine en de werkloosheid bij mensen van allochtone afkomst is er dramatisch hoog. Het potentieel van migratie wordt dus niet benut en allicht leidt dat ertoe dat volgens onderzoek nergens in Europa de bevolking zo negatief aankijkt tegen de maatschappelijke gevolgen van migratie. Vlaanderen zou natuurlijk ook geleidelijk, maar duidelijk, kunnen kiezen voor langere arbeidscarrières, want die zijn nu nog steeds bij de kortste van Europa. Maar ook dat is Belgische bevoegdheid en daar zijn de recente pensioenhervormingen volgens Bruno Tobback in Le Soir insuffisantes et très petites'.
Rest Vlaanderen dan nog de keuze voor een hervorming naar Duits voorbeeld om via de fiscaliteit de loonkosten per eenheid product te verminderen en op die manier toch nog extra werkgelegenheid aan te zuigen. Maar driewerf helaas, dat is eveneens een Belgische bevoegdheid en onder Di Rupo werden de inkomsten van de overheid in ijltempo verhoogd tot een duizelingwekkende 51 procent van het bbp. De open Vlaamse exporteconomie moet het vandaag opnemen tegen de Duitse buur met een loonhandicap van liefst 25 procent.
Slotsom: autonomie mag dan werken voor Wallonië, het gebrek aan autonomie werkt niet voor Vlaanderen. Daarom doe ik graag een oproep aan de PS-voorzitter: gun ons ook het instrument dat voor Wallonië volgens u zo goed rendeert. Uw vraag om samen te werken voor en in een sterker Europa klinkt ons trouwens als muziek in de oren. Is het echt ondenkbaar voor u om over dit alles een goed gesprek te hebben?
E-krant
Want als de Waalse economie tegenwoordig sneller groeit dan de Vlaamse, dan is daar volgens hem maar één reden voor: het Marshallplan, het beleid dus van de Waalse regering. Om het nog beter te kunnen doen, verwijst Magnette bovendien niet eens meer naar de federale overheid. Het is een ander Europees beleid dat volgens hem het verschil kan maken en hij bepleit dat Wallonië en Vlaanderen elkaar op dat niveau zouden aanvullen en versterken. Van België is eenvoudig geen sprake meer in zijn betoog. Er zijn er al die voor minder als verdoken separatist werden afgedaan door onze vorst.
Een autonoom Wallonië in een sterker Europa, dat is dus de boodschap van de PS. Het is verleidelijk om Magnette overschot van gelijk te geven. Maar er is iets bitters aan het goede nieuws over de vruchten van de Waalse autonomie. In tegenstelling tot Vlaanderen wordt Wallonië door Europa nog steeds geboekstaafd als een achtergesteld gebied. Bijgevolg kunnen en mogen de Walen een bulk subsidies toekennen aan hun economie. Het is een cruciaal instrument in het Marshallplan om bedrijven aan te trekken die werkgelegenheid creëren. Vlaanderen heeft dat voordeel niet. Maar het financiert daarentegen wel zeer gul zijn Waalse buur. Het primair inkomen per inwoner in Vlaanderen was in 2011 met 24.900 euro nog 23,5 procent hoger dan in Wallonië. Maar na belastingen en uitkeringen heeft een Vlaming nog maar 19.382 euro en daalt zijn voorsprong op een Waal met een derde. Het is een andere manier om te kijken naar de fameuze transfers waarmee Wallonië zijn beleid kan helpen financieren.Dit alles neemt niet weg dat de cijfers zijn wat ze zijn: in tien jaar tijd groeide zowel de Vlaamse als de Waalse economie met iets meer dan 14 procent, maar de jongste vijf jaar groeit Wallonië beduidend sneller dan de vijf jaar daarvoor en ook sneller dan Vlaanderen.
Wat moet Vlaanderen dan doen om een tandje bij te steken? Met een werkzaamheidsgraad van 71,8 procent in 2011 (tegenover 62,2 procent in Wallonië) zie je hoe Vlaanderen slachtoffer is van de remmende voorsprong. De Vlaamse werkloosheid in de leeftijdsgroep van 20-64 jaar ligt met 3,5 procent zelfs beduidend lager dan de Duitse. Tel daar nog de ingrijpende Vlaamse vergrijzing bij en je ziet dat Vlaanderen dringend op zoek moet naar verse arbeidskracht om nog economisch te kunnen groeien. Dat zou het kunnen via een uitgekiende Vlaamse migratiepolitiek. Maar migratie is een Belgische bevoegdheid en België slaagt erin om zich tot Europees kampioen van de zogeheten passieve migratie te kronen. Er komen dus wel veel mensen bij, maar het grote merendeel komt niet in eerste instantie om te studeren of te werken. In mijn stad is nu bijna 70 procent van de kleuters van vreemde origine en de werkloosheid bij mensen van allochtone afkomst is er dramatisch hoog. Het potentieel van migratie wordt dus niet benut en allicht leidt dat ertoe dat volgens onderzoek nergens in Europa de bevolking zo negatief aankijkt tegen de maatschappelijke gevolgen van migratie. Vlaanderen zou natuurlijk ook geleidelijk, maar duidelijk, kunnen kiezen voor langere arbeidscarrières, want die zijn nu nog steeds bij de kortste van Europa. Maar ook dat is Belgische bevoegdheid en daar zijn de recente pensioenhervormingen volgens Bruno Tobback in Le Soir insuffisantes et très petites'.
Rest Vlaanderen dan nog de keuze voor een hervorming naar Duits voorbeeld om via de fiscaliteit de loonkosten per eenheid product te verminderen en op die manier toch nog extra werkgelegenheid aan te zuigen. Maar driewerf helaas, dat is eveneens een Belgische bevoegdheid en onder Di Rupo werden de inkomsten van de overheid in ijltempo verhoogd tot een duizelingwekkende 51 procent van het bbp. De open Vlaamse exporteconomie moet het vandaag opnemen tegen de Duitse buur met een loonhandicap van liefst 25 procent.
Slotsom: autonomie mag dan werken voor Wallonië, het gebrek aan autonomie werkt niet voor Vlaanderen. Daarom doe ik graag een oproep aan de PS-voorzitter: gun ons ook het instrument dat voor Wallonië volgens u zo goed rendeert. Uw vraag om samen te werken voor en in een sterker Europa klinkt ons trouwens als muziek in de oren. Is het echt ondenkbaar voor u om over dit alles een goed gesprek te hebben?
E-krant