Van de BUB-studiedienst:
---
DE N-VA: EEN ANALYSE
Op 16 maart 2013 verklaarde Geert Bourgeois (N-VA) in de pers dat het zogenaamde Vlaanderen in 2014 totale autonomie moet verwerven. Dit bevestigt twee stellingen: 1) de N-VA is een partij van onvervalste separatisten; 2) het veelbesproken confederalisme waar de partij mee schermt, is gewoon een meer politiek correcte term voor dat separatisme. Maar wat heeft Bourgeois te zeggen in een partij die in feite een éénmanspartij is, geleid door een almachtige voorzitter Bart De Wever?
1) Historisch overzicht
Toen de Volksunie in 2001 ophield te bestaan, richtte de radicale vleugel ervan een nieuwe partij op de N-VA met als bestaansreden de vernietiging van België.
In de statuten van de partij staat nog altijd zeer duidelijk: De Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA) is een politieke partij die in Vlaanderen vorm wil geven aan een humanitair nationalisme voor de 21ste eeuw. Als enige ongebonden partij, los van drukkingsgroepen, zuilen of financiële machten, verdedigt de Nieuw-Vlaamse Alliantie het algemeen Vlaams belang. In haar streven naar een beter bestuur en meer democratie kiest de Nieuw-Vlaamse Alliantie logischerwijs voor de onafhankelijke republiek Vlaanderen, lidstaat van een democratische Europese Unie..
Tijdens de beginperiode van de partij kwam de partij onomwonden uit voor dit separatistische streven, hetgeen resulteerde in een belabberd kiesresultaat, ondanks de toen al massale media-aandacht.
In 2004 noemde Geert Bourgeois de regionale en communautaire verkiezingen die van de laatste kans voor de N-VA. De partij deemsterde inderdaad steeds verder weg in de peilingen en haalde in februari 2004 in een peiling minder dan 4% van de stemmen.
Diezelfde maand sloot CD&V een kartel met de partij rondom een hard communautair programma. Het was de aanzet tot de relatieve verkiezingsoverwinning van CD&V-N-VA bij de federale verkiezingen van 2007 (ca. 30% in het noorden van België).
In 2008 spatte het kartel uiteen. De populariteit van de N-VA bleef echter in de hoogte gaan.
2) Kiezerspubliek
Waarom stemmen kiezers op de partij?
Meer dan de helft van de N-VA kiezers zegt op de partij te stemmen omdat ze de politiek beu zijn, verandering willen of omdat ze het imago van de partij (t.o.v. de andere partijen) waarderen; 26% stemt op de partij omwille van Bart De Wever, slechts 24% uit communautaire overwegingen en 23% o.w.v. het partijprogramma. Daarbij komt nog dat 40% van de N-VA kiezers de dag zelf of enkele dagen vóór de verkiezingen besliste om op die partij te stemmen.
Een onderzoek geeft aan dat slechts 17% van de N-VA kiezers de splitsing van België wenst; 20% wil minstens een institutioneel status-quo of zelfs een unitaire staat (M. SWYNDEGOUW, K. ABTS, De kiezers van de N-VA op 13 juni 2010, Leuven, 2011, p. 18-23).
Er kan ook weinig twijfel bestaan over het feit dat de gemiddelde N-VA kiezer niet weet waar het programma van die partij voor staat.
3) Eénmanspartij
Sommigen opperen zelfs terecht volgens ons dat de N-VA een éénmanspartij is die staat of valt met zijn leider, Bart De Wever. Deze persoon is bekend geworden door zijn deelname aan het populaire spelprogramma De Slimste Mens van de openbare omroep VRT, dat deze zender in 2008-2009 op televisie uitzond. De deelname aan deze kwis liet De Wever toe maandenlang ononderbroken te komen. Hij deed dit op een ontspannen en volgens sommigen ook op een humoristische manier. Deze bekendheid heeft naar verluidt zijn populariteit enorm vergroot. Geen enkele andere figuur in zijn partij geniet dezelfde populariteit, ver van zelfs.
Bourgeois mag dan wel radicaal zijn, maar waarschijnlijk is zijn macht grotendeels een illusie. In werkelijkheid heeft de man niet veel te zeggen, hoewel hij wel duidelijk aangeeft wat het einddoel is van zijn partij.
4) Confederalisme of toch separatisme?
De N-VA begreep dat separatisme de kiezers angst inboezemt en schrapte gaandeweg het woord onafhankelijkheid uit haar vocabularium. In de plaats kwam een wollig discours over België dat zou bestaan uit twee democratieën: een Vlaamse en een Franstalige. België zou, aldus de N-VA, op termijn overbodig worden omdat de Belgische bevoegdheden enerzijds van het Belgische niveau naar het regionale en communautaire niveau zouden verschuiven (door staatshervormingen) en anderzijds door de E.U. zouden overgenomen worden. De partij had het nu over confederalisme.
Confederalisme is een bond van onafhankelijke staten, maar de N-VA deed (en doet) uitschijnen alsof confederalisme geen onafhankelijkheid (en dus separatisme) impliceert.
Op 23 april 2010 lanceerde Bart De Wever een oproep aan de overige partijen: zet die stap naar confederalisme. In het partijprogramma van de N-VA voor de federale verkiezingen van 2010 wordt uitdrukkelijk gepleit voor confederalisme. Bovendien riep Bart De Wever op 9 september 2012 en op 14 oktober 2012 de Franstalige partijen op om gesprekken over het confederalisme aan te knopen.
Ondertussen weten we dat de N-VA twee maanden voor de verkiezingen voor 2014 een congres zal houden over haar invulling van het begrip confederalisme, dat ze wel al vier jaar aanwendt
Blijkbaar weet de partij zelf niet waarover ze het heeft.
Op 4 januari 2013 zei Ben Weyts hieromtrent in De Standaard: Confederalisme wordt traditioneel omschreven als de samenwerking tussen twee onafhankelijke landen. Maar, zo vervolgde Weyts, dat is de academische definitie. In België geven we daar toch een andere invulling aan. Volgens Weyts is het Belgische confederalisme een verregaande autonomie voor de deelstaten, met ook een samenwerking tussen de deelstaten, zodat ze de bevoegdheden kunnen uitoefenen die het dichtst bij de mensen staan. Bepaalde bevoegdheden, zo Weyts, zoals het buitenlands beleid en defensie, blijven evenwel beter op federaal niveau [Hoe kan er een federaal niveau zijn in een confederatie?] uitgeoefend.
Deze definitie is niet die van een confederatie, maar wel van een ontmantelde federatie.
Op 6 maart 2013 had De Wever het in Cercle de Lorraine te Brussel over een grondige hervorming van België. Hij voegde eraan toe: Vrees niet, ik ben geen gek die dit land wil opblazen. Over onafhankelijkheid zei De Wever dat die er niet onmiddellijk kon komen: Op termijn zou het federale België, aldus De Wever, een lege doos worden. De Wever stelde geen revolutionair te zijn. Is het daarom dat hij in maart 2012 verklaarde bereid te zijn de grondwet opzij te willen schuiven om in 2014 het confederalisme in te voeren?
Tien dagen later is het aan Bourgeois om te zeggen waar het op staat. Volgens het N-VA-kopstuk moet het gedaan zijn met de klassieke staatshervormingen: Alles moet naar Vlaanderen komen: fiscaliteit, werk, sociale zekerheid Gewoon alles.
Tegelijk zei Bourgeois op dubbelzinnige wijze dat hij een confederatie wil en koppelt hij de volledige autonomie van Vlaanderen aan de vorming van een nieuwe Belgische regering.
Los van het feit dat confederaties geen regering hebben, is het niet duidelijk wat die statenbond nog samen moet beheren als Bourgeois alles wil splitsen.
Enkel Brussel wil Bourgeois blijkbaar nog samen met de Franstalige politici beheren. De N-VAer gelooft dat zon scenario werkelijkheid kan worden als de N-VA 40% haalt in Noord-België alleen. Bourgeois noemt dat (ten onrechte) democratische legitimiteit, die er de Franstalige partijen toe zal verplichten de N-VA te volgen (De Wever had gelijkaardige verklaringen afgelegd in maart 2012).
Wat er ook van zij, voor de N-VA volstaat het behalen van 40% van de stemmen in één landsdeel om alle Belgen een diktaat op te leggen. Daar bestaat een woord voor: de dictatuur. Geven de Franstalige partijen niet toe, zo Bourgeois, dan is het afgelopen. Maar als ze wél toegeven, ook (dat verzwijgt hij evenwel).
Anders gezegd: Bourgeois verdedigt het separatisme. Beschouwt De Wever hem nu als een gevaarlijke gek? Bovendien herinneren we ons de verklaringen van Jan Jambon (N-VA) in augustus 2012 in Le Vif/LExpress: alle peilingen tonen aan dat niet eens één Vlaming op drie onafhankelijkheid wil. Wij zijn een democratische partij en gaan niet in tegen de wil van het volk». Zou Bourgeois volgens Jambon dan geen democraat zijn?
5) Brussel
Eigenlijk zitten de Vlaams-nationalisten als ratten in de val omwille van Brussel.
De N-VA net als het Vlaams Belang en àlle partijen in België houdt onvoorwaardelijk vast aan Brussel en dus bij uitbreiding aan de Brusselse Rand. Wie vasthoudt aan Brussel en zijn hinterland, houdt vast aan België. Alleen al daarom zal België altijd nog lang bestaan (zelfs Beke (CD&V) verklaarde in LLB d.d. 16.03.13 dat België misschien binnen 300 jaar nog bestaat).
Vraag is dan welke bestuursvorm ons land het best aanneemt. Welnu, van alle bestuursvormen is de unitaire die de B.U.B. sedert 2002 complexloos verdedigt de enige die goed kan werken. Het herstel van een nieuw unitair België is daarom slechts een kwestie van tijd.
---
http://www.unionbelge.be/?p=6873
---
DE N-VA: EEN ANALYSE
Op 16 maart 2013 verklaarde Geert Bourgeois (N-VA) in de pers dat het zogenaamde Vlaanderen in 2014 totale autonomie moet verwerven. Dit bevestigt twee stellingen: 1) de N-VA is een partij van onvervalste separatisten; 2) het veelbesproken confederalisme waar de partij mee schermt, is gewoon een meer politiek correcte term voor dat separatisme. Maar wat heeft Bourgeois te zeggen in een partij die in feite een éénmanspartij is, geleid door een almachtige voorzitter Bart De Wever?
1) Historisch overzicht
Toen de Volksunie in 2001 ophield te bestaan, richtte de radicale vleugel ervan een nieuwe partij op de N-VA met als bestaansreden de vernietiging van België.
In de statuten van de partij staat nog altijd zeer duidelijk: De Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA) is een politieke partij die in Vlaanderen vorm wil geven aan een humanitair nationalisme voor de 21ste eeuw. Als enige ongebonden partij, los van drukkingsgroepen, zuilen of financiële machten, verdedigt de Nieuw-Vlaamse Alliantie het algemeen Vlaams belang. In haar streven naar een beter bestuur en meer democratie kiest de Nieuw-Vlaamse Alliantie logischerwijs voor de onafhankelijke republiek Vlaanderen, lidstaat van een democratische Europese Unie..
Tijdens de beginperiode van de partij kwam de partij onomwonden uit voor dit separatistische streven, hetgeen resulteerde in een belabberd kiesresultaat, ondanks de toen al massale media-aandacht.
In 2004 noemde Geert Bourgeois de regionale en communautaire verkiezingen die van de laatste kans voor de N-VA. De partij deemsterde inderdaad steeds verder weg in de peilingen en haalde in februari 2004 in een peiling minder dan 4% van de stemmen.
Diezelfde maand sloot CD&V een kartel met de partij rondom een hard communautair programma. Het was de aanzet tot de relatieve verkiezingsoverwinning van CD&V-N-VA bij de federale verkiezingen van 2007 (ca. 30% in het noorden van België).
In 2008 spatte het kartel uiteen. De populariteit van de N-VA bleef echter in de hoogte gaan.
2) Kiezerspubliek
Waarom stemmen kiezers op de partij?
Meer dan de helft van de N-VA kiezers zegt op de partij te stemmen omdat ze de politiek beu zijn, verandering willen of omdat ze het imago van de partij (t.o.v. de andere partijen) waarderen; 26% stemt op de partij omwille van Bart De Wever, slechts 24% uit communautaire overwegingen en 23% o.w.v. het partijprogramma. Daarbij komt nog dat 40% van de N-VA kiezers de dag zelf of enkele dagen vóór de verkiezingen besliste om op die partij te stemmen.
Een onderzoek geeft aan dat slechts 17% van de N-VA kiezers de splitsing van België wenst; 20% wil minstens een institutioneel status-quo of zelfs een unitaire staat (M. SWYNDEGOUW, K. ABTS, De kiezers van de N-VA op 13 juni 2010, Leuven, 2011, p. 18-23).
Er kan ook weinig twijfel bestaan over het feit dat de gemiddelde N-VA kiezer niet weet waar het programma van die partij voor staat.
3) Eénmanspartij
Sommigen opperen zelfs terecht volgens ons dat de N-VA een éénmanspartij is die staat of valt met zijn leider, Bart De Wever. Deze persoon is bekend geworden door zijn deelname aan het populaire spelprogramma De Slimste Mens van de openbare omroep VRT, dat deze zender in 2008-2009 op televisie uitzond. De deelname aan deze kwis liet De Wever toe maandenlang ononderbroken te komen. Hij deed dit op een ontspannen en volgens sommigen ook op een humoristische manier. Deze bekendheid heeft naar verluidt zijn populariteit enorm vergroot. Geen enkele andere figuur in zijn partij geniet dezelfde populariteit, ver van zelfs.
Bourgeois mag dan wel radicaal zijn, maar waarschijnlijk is zijn macht grotendeels een illusie. In werkelijkheid heeft de man niet veel te zeggen, hoewel hij wel duidelijk aangeeft wat het einddoel is van zijn partij.
4) Confederalisme of toch separatisme?
De N-VA begreep dat separatisme de kiezers angst inboezemt en schrapte gaandeweg het woord onafhankelijkheid uit haar vocabularium. In de plaats kwam een wollig discours over België dat zou bestaan uit twee democratieën: een Vlaamse en een Franstalige. België zou, aldus de N-VA, op termijn overbodig worden omdat de Belgische bevoegdheden enerzijds van het Belgische niveau naar het regionale en communautaire niveau zouden verschuiven (door staatshervormingen) en anderzijds door de E.U. zouden overgenomen worden. De partij had het nu over confederalisme.
Confederalisme is een bond van onafhankelijke staten, maar de N-VA deed (en doet) uitschijnen alsof confederalisme geen onafhankelijkheid (en dus separatisme) impliceert.
Op 23 april 2010 lanceerde Bart De Wever een oproep aan de overige partijen: zet die stap naar confederalisme. In het partijprogramma van de N-VA voor de federale verkiezingen van 2010 wordt uitdrukkelijk gepleit voor confederalisme. Bovendien riep Bart De Wever op 9 september 2012 en op 14 oktober 2012 de Franstalige partijen op om gesprekken over het confederalisme aan te knopen.
Ondertussen weten we dat de N-VA twee maanden voor de verkiezingen voor 2014 een congres zal houden over haar invulling van het begrip confederalisme, dat ze wel al vier jaar aanwendt
Blijkbaar weet de partij zelf niet waarover ze het heeft.
Op 4 januari 2013 zei Ben Weyts hieromtrent in De Standaard: Confederalisme wordt traditioneel omschreven als de samenwerking tussen twee onafhankelijke landen. Maar, zo vervolgde Weyts, dat is de academische definitie. In België geven we daar toch een andere invulling aan. Volgens Weyts is het Belgische confederalisme een verregaande autonomie voor de deelstaten, met ook een samenwerking tussen de deelstaten, zodat ze de bevoegdheden kunnen uitoefenen die het dichtst bij de mensen staan. Bepaalde bevoegdheden, zo Weyts, zoals het buitenlands beleid en defensie, blijven evenwel beter op federaal niveau [Hoe kan er een federaal niveau zijn in een confederatie?] uitgeoefend.
Deze definitie is niet die van een confederatie, maar wel van een ontmantelde federatie.
Op 6 maart 2013 had De Wever het in Cercle de Lorraine te Brussel over een grondige hervorming van België. Hij voegde eraan toe: Vrees niet, ik ben geen gek die dit land wil opblazen. Over onafhankelijkheid zei De Wever dat die er niet onmiddellijk kon komen: Op termijn zou het federale België, aldus De Wever, een lege doos worden. De Wever stelde geen revolutionair te zijn. Is het daarom dat hij in maart 2012 verklaarde bereid te zijn de grondwet opzij te willen schuiven om in 2014 het confederalisme in te voeren?
Tien dagen later is het aan Bourgeois om te zeggen waar het op staat. Volgens het N-VA-kopstuk moet het gedaan zijn met de klassieke staatshervormingen: Alles moet naar Vlaanderen komen: fiscaliteit, werk, sociale zekerheid Gewoon alles.
Tegelijk zei Bourgeois op dubbelzinnige wijze dat hij een confederatie wil en koppelt hij de volledige autonomie van Vlaanderen aan de vorming van een nieuwe Belgische regering.
Los van het feit dat confederaties geen regering hebben, is het niet duidelijk wat die statenbond nog samen moet beheren als Bourgeois alles wil splitsen.
Enkel Brussel wil Bourgeois blijkbaar nog samen met de Franstalige politici beheren. De N-VAer gelooft dat zon scenario werkelijkheid kan worden als de N-VA 40% haalt in Noord-België alleen. Bourgeois noemt dat (ten onrechte) democratische legitimiteit, die er de Franstalige partijen toe zal verplichten de N-VA te volgen (De Wever had gelijkaardige verklaringen afgelegd in maart 2012).
Wat er ook van zij, voor de N-VA volstaat het behalen van 40% van de stemmen in één landsdeel om alle Belgen een diktaat op te leggen. Daar bestaat een woord voor: de dictatuur. Geven de Franstalige partijen niet toe, zo Bourgeois, dan is het afgelopen. Maar als ze wél toegeven, ook (dat verzwijgt hij evenwel).
Anders gezegd: Bourgeois verdedigt het separatisme. Beschouwt De Wever hem nu als een gevaarlijke gek? Bovendien herinneren we ons de verklaringen van Jan Jambon (N-VA) in augustus 2012 in Le Vif/LExpress: alle peilingen tonen aan dat niet eens één Vlaming op drie onafhankelijkheid wil. Wij zijn een democratische partij en gaan niet in tegen de wil van het volk». Zou Bourgeois volgens Jambon dan geen democraat zijn?
5) Brussel
Eigenlijk zitten de Vlaams-nationalisten als ratten in de val omwille van Brussel.
De N-VA net als het Vlaams Belang en àlle partijen in België houdt onvoorwaardelijk vast aan Brussel en dus bij uitbreiding aan de Brusselse Rand. Wie vasthoudt aan Brussel en zijn hinterland, houdt vast aan België. Alleen al daarom zal België altijd nog lang bestaan (zelfs Beke (CD&V) verklaarde in LLB d.d. 16.03.13 dat België misschien binnen 300 jaar nog bestaat).
Vraag is dan welke bestuursvorm ons land het best aanneemt. Welnu, van alle bestuursvormen is de unitaire die de B.U.B. sedert 2002 complexloos verdedigt de enige die goed kan werken. Het herstel van een nieuw unitair België is daarom slechts een kwestie van tijd.
---
http://www.unionbelge.be/?p=6873