De termen confederalisme en federalisme worden in ons land vaak door elkaar gehaald om een richting aan te geven waarin men onze staatsstructuur wil laten evolueren. Een confederatie is in feite een bond van onafhankelijke staten. In België wordt de term evenwel vaak gebruikt om aan te geven dat men voorstander is van een doorgedreven autonomie van de regios.
Men bedoelt er blijkbaar niet steeds mee dat men separatistisch geïnspireerd is. Alhoewel begripsverwarring mogelijk is en er zeker partijen zijn die met confederalisme wel degelijk een onafhankelijk Vlaanderen beogen, zonder het al te duidelijk te willen zeggen.
Vanuit liberaal oogpunt is de essentie van de discussie in feite niet of België federaal of confederaal moet zijn, dan wel Vlaanderen onafhankelijk moet worden, maar eerder welk model het efficiëntst werkt en het best het samenlevingsmodel kan verwezenlijken waarvoor we staan. Liberalen staan voor een samenleving waarin mensen vrij initiatief kunnen nemen en zich kunnen ontplooien. Bij die emancipatorische gedachte hoort ook een sociale reflex. Wie niet voor zichzelf kan zorgen, kan op onze solidariteit rekenen. Die solidariteit kan evenwel geen dure hangmat worden die het vrij initiatief gaat fnuiken.
Vlaamse gevoeligheid
Bij dit laatste knelt net het schoentje binnen het huidige federale bestel, wat leidt tot een verhoogde regionale reflex in het Noorden van het land. De Vlaming maakt zich zorgen om zijn welvaart en die van zijn kinderen. De angst zit ook dieper bij de tweeverdieners, alleenstaande werkende ouders, zelfstandigen, ondernemers die zich vandaag plat belast voelen en zien dat ondanks hard werk er niet veel meer over blijft na de vaste kosten betaald te hebben.
De huidige federale staatsstructuur wordt als inefficiënt gezien, met een zeer complexe politieke structuur waarbij een eenduidige beleidsvisie bijna onmogelijk wordt gemaakt, een ondoorzichtige financieringswet die de verhoudingen tussen federatie en regios regelt en de constante berichtenstroom dat er misbruiken in de sociale zekerheid zouden bestaan in het zuiden van het land. Dit nog los van de gevoeligheid dat een groot deel van de Vlaamse publieke opinie vindt dat de Waalse politiek zich niet aan de 21e eeuw heeft aangepast en gedomineerd wordt door een politieke partij die een systeem in stand houdt dat cliëntelisme aanwakkert en economisch onproductief is.
Bart De Wever speelt perfect in op deze gevoeligheid in Vlaanderen en kaapte daarmee in feite een groot deel van het liberaal publiek weg van de liberale moederpartij.
Dominantie van PS
Indien Open Vld de strijd wil aangaan op het domein van Bart De Wever zal het vooral moeten werken aan twee zaken. De hierboven beschreven vrees detecteren en er een eigen antwoord op ontwikkelen. Gwendolyn Rutten verwijst door naar het komende ideologisch congres, dus er moet tot dan geduld uitgeoefend worden. Tweede uitdaging is hoe moeilijk dat ook zal zijn de kiezer nog te overtuigen dat men daadwerkelijk bereid is zeer hard in te gaan tegen remmende krachten die dit land niet in liberale richting sturen op sociaaleconomisch vlak. Het volstaat te verwijzen naar de afwijzende reactie van Laurette Onkelinx (PS) op de aanbevelingen van de Europese Commissie, bv. inzake de index, om vast te stellen dat vele PSers ideologisch zeer veraf staan van wat veel liberaal geïnspireerde burgers in Vlaanderen willen.
Het is begrijpelijk dat Open Vld wil dat de volgende verkiezingen over het sociaaleconomische gaan. Ten eerste omdat dat ook de maatschappelijke uitdaging nummer één is op een ogenblik dat de werkloosheid en het aantal faillissementen stijgt. Het is bovendien weinig zinvol een zevende staatshervorming te vragen terwijl men de zesde nog aan het uitvoeren is.
Toch mag niet vergeten worden dat iedere sociaaleconomische discussie al snel communautair getint raakt in België, omwille van de dominante positie van de Parti Socialiste in het speelveld. Indien de Parti Socialiste na de volgende verkiezingen haar dominante positie behoudt, dreigt iedere sociaaleconomische discussie opnieuw te verzanden in een communautaire discussie. De uitslag van de volgende federale verkiezingen in Wallonië zou in die zin wel eens bepalend kunnen zijn voor de toekomst van het land.
Efficiënte staat
Los daarvan staat het ook wel vast dat de huidige federale staat, inclusief de politieke structuren, niet efficiënt werken. De opeenvolgende staatshervormingen zijn compromissen geweest die een stuk van de voorheen unitaire staat hebben uitgekleed, zonder uniforme bevoegdheidsafspraken, een duidelijke hiërarchie tussen de federale en regionale beleidsmakers, met te veel verkiezingen en te veel politici.
Het creëren van een eenduidige (ook politieke) staatsstructuur is dus hoe dan ook een noodzaak op middellange termijn. Hoe efficiënter de staat, hoe minder ze kost en hoe minder er moet belast worden. De vraag of die nieuwe structuur een confederatie is of niet is in feite een loutere perceptie-issue in de politieke strijd.
Deze tekst verscheen eerst op de opiniepagina van DeRedactie.
Egbert Lachaert
Links
mailto:egbert@liberales.be
Bron: politics.be
Men bedoelt er blijkbaar niet steeds mee dat men separatistisch geïnspireerd is. Alhoewel begripsverwarring mogelijk is en er zeker partijen zijn die met confederalisme wel degelijk een onafhankelijk Vlaanderen beogen, zonder het al te duidelijk te willen zeggen.
Vanuit liberaal oogpunt is de essentie van de discussie in feite niet of België federaal of confederaal moet zijn, dan wel Vlaanderen onafhankelijk moet worden, maar eerder welk model het efficiëntst werkt en het best het samenlevingsmodel kan verwezenlijken waarvoor we staan. Liberalen staan voor een samenleving waarin mensen vrij initiatief kunnen nemen en zich kunnen ontplooien. Bij die emancipatorische gedachte hoort ook een sociale reflex. Wie niet voor zichzelf kan zorgen, kan op onze solidariteit rekenen. Die solidariteit kan evenwel geen dure hangmat worden die het vrij initiatief gaat fnuiken.
Vlaamse gevoeligheid
Bij dit laatste knelt net het schoentje binnen het huidige federale bestel, wat leidt tot een verhoogde regionale reflex in het Noorden van het land. De Vlaming maakt zich zorgen om zijn welvaart en die van zijn kinderen. De angst zit ook dieper bij de tweeverdieners, alleenstaande werkende ouders, zelfstandigen, ondernemers die zich vandaag plat belast voelen en zien dat ondanks hard werk er niet veel meer over blijft na de vaste kosten betaald te hebben.
De huidige federale staatsstructuur wordt als inefficiënt gezien, met een zeer complexe politieke structuur waarbij een eenduidige beleidsvisie bijna onmogelijk wordt gemaakt, een ondoorzichtige financieringswet die de verhoudingen tussen federatie en regios regelt en de constante berichtenstroom dat er misbruiken in de sociale zekerheid zouden bestaan in het zuiden van het land. Dit nog los van de gevoeligheid dat een groot deel van de Vlaamse publieke opinie vindt dat de Waalse politiek zich niet aan de 21e eeuw heeft aangepast en gedomineerd wordt door een politieke partij die een systeem in stand houdt dat cliëntelisme aanwakkert en economisch onproductief is.
Bart De Wever speelt perfect in op deze gevoeligheid in Vlaanderen en kaapte daarmee in feite een groot deel van het liberaal publiek weg van de liberale moederpartij.
Dominantie van PS
Indien Open Vld de strijd wil aangaan op het domein van Bart De Wever zal het vooral moeten werken aan twee zaken. De hierboven beschreven vrees detecteren en er een eigen antwoord op ontwikkelen. Gwendolyn Rutten verwijst door naar het komende ideologisch congres, dus er moet tot dan geduld uitgeoefend worden. Tweede uitdaging is hoe moeilijk dat ook zal zijn de kiezer nog te overtuigen dat men daadwerkelijk bereid is zeer hard in te gaan tegen remmende krachten die dit land niet in liberale richting sturen op sociaaleconomisch vlak. Het volstaat te verwijzen naar de afwijzende reactie van Laurette Onkelinx (PS) op de aanbevelingen van de Europese Commissie, bv. inzake de index, om vast te stellen dat vele PSers ideologisch zeer veraf staan van wat veel liberaal geïnspireerde burgers in Vlaanderen willen.
Het is begrijpelijk dat Open Vld wil dat de volgende verkiezingen over het sociaaleconomische gaan. Ten eerste omdat dat ook de maatschappelijke uitdaging nummer één is op een ogenblik dat de werkloosheid en het aantal faillissementen stijgt. Het is bovendien weinig zinvol een zevende staatshervorming te vragen terwijl men de zesde nog aan het uitvoeren is.
Toch mag niet vergeten worden dat iedere sociaaleconomische discussie al snel communautair getint raakt in België, omwille van de dominante positie van de Parti Socialiste in het speelveld. Indien de Parti Socialiste na de volgende verkiezingen haar dominante positie behoudt, dreigt iedere sociaaleconomische discussie opnieuw te verzanden in een communautaire discussie. De uitslag van de volgende federale verkiezingen in Wallonië zou in die zin wel eens bepalend kunnen zijn voor de toekomst van het land.
Efficiënte staat
Los daarvan staat het ook wel vast dat de huidige federale staat, inclusief de politieke structuren, niet efficiënt werken. De opeenvolgende staatshervormingen zijn compromissen geweest die een stuk van de voorheen unitaire staat hebben uitgekleed, zonder uniforme bevoegdheidsafspraken, een duidelijke hiërarchie tussen de federale en regionale beleidsmakers, met te veel verkiezingen en te veel politici.
Het creëren van een eenduidige (ook politieke) staatsstructuur is dus hoe dan ook een noodzaak op middellange termijn. Hoe efficiënter de staat, hoe minder ze kost en hoe minder er moet belast worden. De vraag of die nieuwe structuur een confederatie is of niet is in feite een loutere perceptie-issue in de politieke strijd.
Deze tekst verscheen eerst op de opiniepagina van DeRedactie.
Egbert Lachaert
Links
mailto:egbert@liberales.be
Bron: politics.be