Op 31 augustus 2013 verklaarde Siegfried Bracke, één van de leidende figuren van de separatistische partij N-VA, dat een zevende (!) staatshervorming of eigenlijk staatsvorming niet noodzakelijk was om de volgende federale regering te vormen na de verkiezingen van 2014. Hij werd de volgende dag door zijn partij teruggefloten.
Het klonk als een opluchting voor 90% van de Belgen: de N-VA, bij monde van Siegfried Bracke, zei in een interview in De Standaard dat zijn partij voorrang zou geven aan de sociaal-economische problemen en dat het confederalisme dat de partij nota bene nog niet eens heeft kunnen definiëren (hoewel ze er in 2010 mee naar de verkiezingen trok!) nog niet voor morgen zou zijn. Dat was een serieuze ommekeer: in 2012 verklaarde Bart De Wever, de voorzitter van de N-VA, nog dat zijn partij de Belgische grondwet naast zich zou neerleggen om het confederalisme te realiseren.
Ter herinnering: een confederatie is een losse unie van twee of meer onafhankelijke staten die via een internationaal verdrag bepalen wat ze samen doen. In dat scenario zou België dus ophouden te bestaan.
Maar het mocht niet zijn. Op 1 september floot de voorzitter van Brackes partij zijn luitenant zwaar terug. Hij was stout geweest en moest zijn verontschuldigingen aan de partij aanbieden.
Niettemin is het een teken aan de wand: de gematigde Vlaams-nationalisten beginnen te voelen dat hun ideologie achterlijk en voorbijgestreefd is. De Noord-Belgische jeugd heeft zich van het flamingantisme afgekeerd. Het is niet meer nodig omdat het Nederlands in België voldoende beschermd is (de definitieve taalgrens bestaat op 1 september 2013 trouwens 50 jaar) en de bedreiging als er één is meer komt van het Engels dan van het Frans. De Vlaamse strijd (sic) is gestreden. Bovendien is de N-VA intern verdeeld, wat altijd een nadeel is bij het overtuigen van kiezers. Ook weet de N-VA zelf niet wat ze met confederalisme bedoelt. Het congres dat deze term moet definiëren wordt pas in januari 2014 gehouden. Ondertussen gebruikt de partij een notie waarvan ze zelf niet eens weet wat ze inhoudt. Kan het nog ongeloofwaardiger?
Nochtans is aanmodderen met het huidige federale systeem ook geen optie op lange termijn. De enige uitweg uit het institutionele doolhof vindt u bij de B.U.B.: het unitaire België met één regering en één parlement op basis van de negen historische provincies. Draai en keer het zoals u wil: u zal altijd op deze oplossing uitkomen als u de mening van het overgrote deel van de Belgen wil respecteren: het behoud van België, dat als het even kan ook nog eens goed werkt.
Bron: politics.be
Het klonk als een opluchting voor 90% van de Belgen: de N-VA, bij monde van Siegfried Bracke, zei in een interview in De Standaard dat zijn partij voorrang zou geven aan de sociaal-economische problemen en dat het confederalisme dat de partij nota bene nog niet eens heeft kunnen definiëren (hoewel ze er in 2010 mee naar de verkiezingen trok!) nog niet voor morgen zou zijn. Dat was een serieuze ommekeer: in 2012 verklaarde Bart De Wever, de voorzitter van de N-VA, nog dat zijn partij de Belgische grondwet naast zich zou neerleggen om het confederalisme te realiseren.
Ter herinnering: een confederatie is een losse unie van twee of meer onafhankelijke staten die via een internationaal verdrag bepalen wat ze samen doen. In dat scenario zou België dus ophouden te bestaan.
Maar het mocht niet zijn. Op 1 september floot de voorzitter van Brackes partij zijn luitenant zwaar terug. Hij was stout geweest en moest zijn verontschuldigingen aan de partij aanbieden.
Niettemin is het een teken aan de wand: de gematigde Vlaams-nationalisten beginnen te voelen dat hun ideologie achterlijk en voorbijgestreefd is. De Noord-Belgische jeugd heeft zich van het flamingantisme afgekeerd. Het is niet meer nodig omdat het Nederlands in België voldoende beschermd is (de definitieve taalgrens bestaat op 1 september 2013 trouwens 50 jaar) en de bedreiging als er één is meer komt van het Engels dan van het Frans. De Vlaamse strijd (sic) is gestreden. Bovendien is de N-VA intern verdeeld, wat altijd een nadeel is bij het overtuigen van kiezers. Ook weet de N-VA zelf niet wat ze met confederalisme bedoelt. Het congres dat deze term moet definiëren wordt pas in januari 2014 gehouden. Ondertussen gebruikt de partij een notie waarvan ze zelf niet eens weet wat ze inhoudt. Kan het nog ongeloofwaardiger?
Nochtans is aanmodderen met het huidige federale systeem ook geen optie op lange termijn. De enige uitweg uit het institutionele doolhof vindt u bij de B.U.B.: het unitaire België met één regering en één parlement op basis van de negen historische provincies. Draai en keer het zoals u wil: u zal altijd op deze oplossing uitkomen als u de mening van het overgrote deel van de Belgen wil respecteren: het behoud van België, dat als het even kan ook nog eens goed werkt.
Bron: politics.be